Desperat zine: Aldona Latosik-Po nocy nadchodzi dzień

czwartek, 29 sierpnia 2013

Aldona Latosik-Po nocy nadchodzi dzień

Aldona Latosik

Po nocy nadchodzi dzień...

Aldona Latosik jest emerytką, urodzoną i wychowaną w Poznaniu. Wiele lat temu zamieniła miasto na wieś Zakrzewo, które leży nieopodal miasta, z którego pochodzi. Od kilku dekad mężatka, mama dwóch dorosłych córek i pięcioletniego wnuczka. Próbuje sił w wielu kategoriach poezji. Pisze wiersze rymowane, białe, bajki i wiersze dla dzieci, tautogramy, modlitwy, ballady. Ostatnio pokusiła się na napisanie sonetu. Bierze udział w portalowych warsztatach literackich na portalu E-Literaci Nie wydała jeszcze autorskiego tomiku. Ma jednak ogromną nadzieję, że marzenie się spełni. W swoim dorobku ma udział w czterech książkach antologii portalowych oraz w trzech Zeszytach Literackich z poezją, wydanych przez Portal E-Literaci. Wiersze swoje prezentuje na kilku portalach i wielu stronach poetyckich Facebooka. Kilka wierszy autorki ukazało się w pierwszym numerze Kwartalnika E-sztuka Do Kwadratu. Kwartalnik ukazuje się na wszystkich Kontynentach. Wiersze pisane przez autorkę, ukazały się również w miejscowych czasopismach.

foto-Izabella Górak

Po nocy nadchodzi dzień – z cyklu sen nocy letniej

Po ciężkim dniu, zapadła w sen głęboki,
pracą styrana, nie chciała nawet śnić.
Tak niespokojnie, rzucała się na boki,
w okiennym lufcie, srebrzysty księżyc lśnił.

Przez noc prowadził, po leśnych zakamarkach,
ciut przestraszoną, ciekawość jednak pchała.
Szła na paluszkach i z odzienia odarta,
lecz nie kobieta, a dziewczyneczka mała.

Okrągły mocarz, oświetlił dziecku drogę,

gdzie leśny gąszcz i stare twarze drzew.

W tych strasznych maskach, historia nieuboga,

jedno przez drugie, pytają, czego chcesz?

Ukrywa ciałko, bo przecież była naga,

chociaż, to dziecko, w rumieńcach mała buźka.

Spośród gałęzi, huk sowi podpowiada,

w zamierzchłe czasy, sen wywiódł ciebie z łóżka.

Uspokojona, chce wracać w rzeczywistość,

już się nie kręci, spokojnie na wznak śpi,

jasność w okienku, do normy wraca wszystko,

gdy tylko wstała, znów w pracy rusza wir.

Już nie pamięta, co nocka jej przyniosła,

zerknęła w obraz, gdzie widniał wielki dąb.

Rano, jak co dnia, do pracy szła radosna,

ścieżką malwową, na której fruwał bąk.

14 VIII 2013

foto-Izabella Górak

wakacyjna przygoda - sonet I

przybrzeżna aleja podświetlona gwiezdną nocą
wygładzał tłok włosów płynących falą potoku
wspiętej na paluszkach scałowywał lazur oczu
zapatrzeni w siebie skromne stroje stopy boso

przytulał w ramionach gdy silny wiatr miotał drzewa

po raz pierwszy czuła rytmiczny soul namiętności

czekając tej chwili rozpieszczał sutków wzniosłości

pełną westchnień drżącą rumieniec cnoty zalewał

zerwane bikini głowy wyniosło w przestworza

nie czuli już wiatru wywiało wstydu berety

gotowi na wszystko owiani żarem podniety

chłodzeni wilgocią niesioną bryzą znad morza

rozchylone uda czule muskał bez pośpiechu,

w szale zachłanności smakowali słodycz grzechu.

12 VI 2013

Agnieszka Słodkowska

widok przelany na papier

soczystym igliwiem odziana ściana tworzy mur giętki wysoki
snując horyzont we mgłach porannych
igły wbija w płynące obłoki
sploty odcieni w słonecznym blasku srebrzą się blaszki osiki
gdzie okiem sięgnąć lasy za lasem
a w środku ptasząt okrzyki
                                                           złocista skarpa złotem się mieni
                                                  las stary dzieli od stawu
                                     szlaczek nawodnej piasku przestrzeni
                        scenerii daje powabu
                                                  słowem maluję jak malarz pędzlem
                                         co pod powieką utkwiło
                                                         pół dnia nad wodą z wędką i mężem
                                                                      wspomnienia pozostawiło
   20 VIII 2013

Agnieszka Słodkowska

kto powiedział, że ryby nie mówią - wiersz surrealistyczny

wyciąga sztuki spod kamiennych schowków
peelki nie znoszą wiedzą co pożera
z zanurzoną głową w bardzo dużym stopniu
ryba głosu nie ma jednak pysk wydziera

-w świecie podwodnym nie miejsce dla ciebie

idźże więc na ląd bez ości ułomna

intruzem jesteś po cóż nam nie wiedzieć

wstępować do ciebie ryba nieskłonna

wyszła w mig ze stawu jak zmoczona nimfa

chwilą zaskoczona darowała życie

nie skwierczy patelnia do dna pusta micha

na kolację zjadła zwykłą jejecznicę.

18 VIII 2013

wierzyła i nie wierzyła

zapewniał

wolała sprawdzać

kocha nie kocha

raniła kwiaty odrywając płatki

przeplatała wersy

pewna niepewności

łudząc się czekała

cieszył powrót

ktoś podobno widział

w kolejce do kasy

stanęła za mężczyzną

palec zalśnił złotem

pomiędzy nimi

maluszek pociągał nogawkę

tata apa apa powtarzał

spuszczając głową odeszła

koszyk

niezapłaconych zakupów

stał pośród regałów

zaschnięte w kłamstwie

kruszeją w wersach o miłowaniu

umarła wiara

w mężczyzn i wróżby

Aldona Latosik 8 IX 2013 (Wiersz wyróżniony)

Agnieszka Słodkowska

Drzewo obfitości – wiersz surrealistyczny

Zasadziła drzewo, pięknie obrodziło, a jakże pachniało, cudną woń nosiło.

Soki zeń kapały owoców przeróżnych, od tych najdrobniejszych, aż do mega dużych.

Wino po fermencie, regał gnie od weków,
czy chciałbyś, to drzewko przeciętny człowieku?
Zaprasza w ogrody na owoco-branie,
kolację z procentem, wykwintnym śniadaniem.

Noc zaowocuje fantastycznym plonem,
ze smoczkiem, pampersem, może wspólnym domem.
Zastanów się bracie, to okazja przecie,
obfitość na drzewie, a na ręku dziecię.
19 VIII 2013