czwartek, 25 września 2014

Anna Koscik ...chwytam chwile gromadzę je skrzętnie...




Anna Koscik

...chwytam chwile gromadzę je skrzętnie...



rys.rys.-Joanna Małoszczyk


Pochodzę z Tarnowa, mieszkam w Zamościu, studiowałam na AGH w Krakowie wydz Elektrotechniki. Nie jestem humanistką, mam wykształcenie wyższe techniczne.Pisałam od zawsze do szuflady, ale tylko w wolnych chwilach. 
Od kilku miesięcy publikuję w kilku grupach poetyckich na FB .Kocham poezję, nareszcie mam więcej czasu i robię to co lubię. Wymyśliłam sobie taki cykl z motylem pt.Pisanie na kolanie , uchwycona myśl w locie, którą siadam i zapisuję,
 piszę wiersze, fraszki, lepieje, limeryki, trochę tego jest. Nie doskonalę się w jednym gatunku, próbuję wszystkiego, pisanie to moje hobby.



rys.-Joanna Małoszczyk




Chwile


Chwytam chwile
dla porannej rosy
na trawie spragnionej,
dla mgły błądzącej
po wrzosowiskach,
dla kolorów jesieni
w lasach, ogrodach,
na kwiatach i listkach.

Chwytam chwile
                           koralach jarzębiny
                   zaklęte, dla tych
                       dojrzałych kasztanów,
                dających siłę i szczęście,
                              dla sadów brzemiennych
                                           owocami, dla klucza
                                                               żurawi nad polami.

Chwytam chwile
gromadzę je skrzętnie,
bo chcę, by te zimowe
były równie piękne,
gdy ściśnie mróz
i śnieg przykryje wszystko,
pobiegnę w marzeniach
na grzyby, odwiedzę
wrzosowisko.

Zostawiłam serce w górach.


Wszystko co kocham
jest w górach,
w szemrzących
na stokach
czystych potokach,
w bacówkach
na polanach
drzemiących,
w wierzchołkach
sosen wyniosłych
i kosodrzewinach
płożących.
W echu odbitym
od szczytów,
w melodii lasów
i wiatru, w krokusach
witających wiosnę,
w jesiennych
wrzosach
na polanach
i w tej mgle
tańczącej nad
schroniskiem,
z samego rana.
W zadumanych
twarzach światków
strzegących szlaków,
w dźwiękach twojej
gitary i w śpiewie
ptaków, w dymie
ogniska, pachnącym
marzeniami......
zostawiłam serce
w górach, powracam
tam wspomnieniami.




rys.-Joanna Małoszczyk



/Pisanie na kolanie/

Wyciągnął rękę
prosząc o datek,
pomyślała
menel jakiś,
kłania się
półświatek.
Pewnie na wino
skomentowała,
a może piwo,
za moment,
tych słów
żałowała.
Z trudem
     wyszeptał,
          nie wierzysz mi
                                          kobieto, to kup
                                                                                                            chleb, tak się
                                                                                                              poczuła jakby
                                                                                                             jego Anioł Stróż
                                                                                                          dał jej w łeb.
                                                                                                     I teraz wie,
                                                         że jedną miarką
                                                                                wszystkich
                                                                              mierzyć
                                                                                nie należy,
                                                                                   nie warto.


Grzech.

Był jej oddechem,
biciem serca,
miłością,
radością
i grzechem.

Takim, którego
nie żałuje,
za którym tęskni,
z czułością
wspomina
i chętnie by
ponownie
zgrzeszyła.

Jak Ciebie
na litość
wziąć Boże,
żebyś wybaczył,
chociaż żałować
nie potrafi,
okłamywać
siebie i Ciebie,
też nie może.

Liczy na Twoją
wielkoduszność,
boi się co będzie,
gdy przyjdzie
odejść jutro
i stanie przed
Twoim tronem,
poobijana przez
życie, na bakier
z dekalogiem.

Bo przez chwilę
grzeszyła i tylko
przez chwilę
szczęśliwa była,
nikogo w życiu
nie skrzywdziła.

Czy potępisz
Boże, jesteś
miłosierny
i kochać kazałeś,
czy wybaczysz,
bez żalu za grzech?
Ma tę nadzieję,
bo Ty wszystko
możesz.




rys.-Joanna Małoszczyk



Ile jeszcze.

Jesteś ziarnkiem
piasku pustyni,
pyłkiem dmuchawca
na wietrze, więdnącym
liściem jesiennym,
przesypujesz się
w klepsydrze czasu
w rytmie niezmiennym.
Przemijasz i wracasz
z oddechem wiosennym,
zakwitasz latem,
zachwycasz się światem,
                cichniesz jesienią,
        przesypiasz zimę, znów
  w przebudzeniu wiosną ,
                       nie chcesz dorosnąć.
                                     Wciąż jesteś dzieckiem
                                                      ufnym, naiwnym,
                                                     z tą samą ciekawością
                                                                              chłoniesz świat,
                                                                                    gubisz poczucie czasu,
                                                                                                bo nie chcesz myśleć,
                                                                                     ile jeszcze dane ci będzie
                                                                             przeżyć tych lat.


zakochane.

Z astrami
we włosach
w koralach
jarzębiny,
z bukietami
nawłoci,
tańczą
jesienne
dziewczyny.

Wiatr wplata
w suknie
kolorowe liście,
kładzie pod
nogi wrzosy
jeszcze czują
ciepło lata
na swych
stopach
bosych.

Złota polska
jesień
przygrywa
do tańca
w kolorach
rdzawych
jesień
zaprasza
wszystkich
do walca.



3 komentarze:

  1. Uwielbiam wiersze Ani, tyle w nich prawdy i refleksji. Gratuluje wyboru.

    OdpowiedzUsuń
  2. Witaj kochana to piękne co robisz ,,jakie to ważne że spełniasz marzenia ,,,to co w życiu i Tobie Anulka ukazujesz ,,,Gratuluję ,,,,kochana kuzyneczko ,,,,

    OdpowiedzUsuń
  3. ANIU ...... WSPANIAŁE ....... PIĘKNE TO CO PISZESZ .... GRATULUJĘ Z SERCA ......PISZ.....PISZ....PISZ .....SPEŁNIAJ SWE MARZENIA ......

    OdpowiedzUsuń