Piotr Kasperowicz
Noc żywych trupów
To klasyka najniższego z gatunków. Pokarm dla dwunastolatków. Każdy był dwunastolatkiem. W filmie od razu wiadomo o co chodzi. Jest spalarnia zwana krematorium, która standardowo, jak to w tego typu przedsięwzięciach bywa, zlokalizowana jest przy cmentarzu – co swoją drogą, jest bardzo praktyczne. W owym przybytku żarliwych uczuć, oczywiście przez przypadek, ktoś wysoce uorganizowany neuronowo wrzuca do paleniska bliżej nieokreślone chemikalia – nie można wnikać w szczegóły jakie, bo to mogłoby odwrócić uwagę widza od głównego wątku, który, jak się zapewne zdawało twórcom, miał pochłonąć oglądających do granic wytrzymałości wszelkich połączeń synaptycznych.
Nie istotnie ważne. Opary tych spalonych świństw spowodowały u wszystkich denatów, nawet tych napoczętych, nawrót życia, ale jak to w życiu bywa wszystko ma swoją cenę i swoje skutki uboczne. Bo nie można niezauważonym przejść przez piekło. Nasi nowo natchnieni życiem milusińscy potrzebują do życia żywych mózgów. Konserwowane roztworem fizjologicznym im nie smakują, jak się dowiadujemy w trakcie. Nie należy się w tym miejscu oburzać, ani rozwijać w sobie zmysłów dyskryminacji patrząc przez pryzmat powszechnie akceptowanych nałogów. Filmowe krematorium jest trochę inne – z niezrozumiałych powodów nie mających na celu stresowania widza w trakcie rozrywki – gdyż zawiera na wyposażeniu elementy laboratorium, czyli różne takie niespodzianki w formalinie. Być może to dla rozrywki pracowników, gdy przykładowo nie mają co akurat wrzucić na ruszt. Nie można przecież pozwalać, aby nudził się pracownik spalarni, bo jeszcze przyjdzie mu do głowy coś głupiego i rozwinie w sobie nekrofilię lub zacznie kolekcjonować mało rozłożone relikwie.
Nie istotnie ważne. Opary tych spalonych świństw spowodowały u wszystkich denatów, nawet tych napoczętych, nawrót życia, ale jak to w życiu bywa wszystko ma swoją cenę i swoje skutki uboczne. Bo nie można niezauważonym przejść przez piekło. Nasi nowo natchnieni życiem milusińscy potrzebują do życia żywych mózgów. Konserwowane roztworem fizjologicznym im nie smakują, jak się dowiadujemy w trakcie. Nie należy się w tym miejscu oburzać, ani rozwijać w sobie zmysłów dyskryminacji patrząc przez pryzmat powszechnie akceptowanych nałogów. Filmowe krematorium jest trochę inne – z niezrozumiałych powodów nie mających na celu stresowania widza w trakcie rozrywki – gdyż zawiera na wyposażeniu elementy laboratorium, czyli różne takie niespodzianki w formalinie. Być może to dla rozrywki pracowników, gdy przykładowo nie mają co akurat wrzucić na ruszt. Nie można przecież pozwalać, aby nudził się pracownik spalarni, bo jeszcze przyjdzie mu do głowy coś głupiego i rozwinie w sobie nekrofilię lub zacznie kolekcjonować mało rozłożone relikwie.
Ożyło, co miało ożyć, czyli wszystko bez wyjątku i tu właśnie jest kulminacyjna dla mnie scena, która odbiła się piętnem na mojej jeszcze wtedy średnio zwichrowanej psychice dziecka. Otóż, wciąż widzę przed oczyma wyobraźni, jak zlękniony tym nadmiarem życia jeden z głównych bohaterów – bo to absolutny standard w horrorach, że bohaterów musi być co najmniej kilkoro, żeby miał kto ginąć – przemierza owe laboratorium w poszukiwaniu jakiegoś nieożywionego życia, to znaczy nie że martwego, ale żywego inaczej, czyli żywego w sposób ogólnie akceptowalny i odgórnie narzucony. Przemierza i znajduje malutkiego pieska, wręcz szczeniaczka, który leży sobie słodko na boczku i nic się nie rusza tylko szczeka. Nasz bohater podnosi biedne, ranne życiem zwierzątko i co widzimy? Widzimy, że kruszynka dlatego tylko szczeka bez wykonywania dodatkowych czynności ruchowych – które osobiście uważam za marnotrawstwo energii – bo przykręcona jest do stojaka, jak przystało na zwierzę z gruntu wypchane.
Choć może nie z gruntu a raczej od wewnątrz jest wypchane, chociaż trociny mogły leżeć przecież na ziemi… tak sobie tylko konfiguruję, nie ważne. Naszemu bohaterowi mało tych rozrywek. Nie poprzestaje na wiwisekcji 2D. Muzyka narasta i stręczy ucho. Popcorn zastyga w jamie. Pepsi robi wżer w śluzówkę ustną. Kamera dybie coraz bardziej na pieska, w którego szczekaniu możemy dostrzec sukcesję napięcia. Czipsy tworzą zator w świetle przełyku na wysokości krtani. Przerwa na reklamę! Nasz bohater przechodzi do analizy w trzecim wymiarze, łapie szczenię oburącz u nasady odnóży. Naszym przekrwionym z podniecenia gałkom ukazuje się brak w wyposażeniu szczenięcia. Brakuje mu równo połowy boskiego planu morfologicznego.
Urżnięty jest pionowo wzdłuż na długości kręgosłupa, czyli widzimy go w przekroju podłużnym a on nadal ujada, jakby miał wszystkie struny głosowe. Nie należy się tutaj zastanawiać dlaczego u wypchanego zwierzęcia widać wszystkie, pracujące, organy w przekroju. Wskazane jest tu sięgniecie po chrupki, dla urozmaicenia pokarmowego. Nasz bohater po sprawnym aktorsko zakończeniu okresu zdziwienia odkłada ładnie okaz na pułeczkę. Koniec sceny kulminacyjnej. Pojadanie w trakcie filmu zrobiło swoje. Smacznego.
Choć może nie z gruntu a raczej od wewnątrz jest wypchane, chociaż trociny mogły leżeć przecież na ziemi… tak sobie tylko konfiguruję, nie ważne. Naszemu bohaterowi mało tych rozrywek. Nie poprzestaje na wiwisekcji 2D. Muzyka narasta i stręczy ucho. Popcorn zastyga w jamie. Pepsi robi wżer w śluzówkę ustną. Kamera dybie coraz bardziej na pieska, w którego szczekaniu możemy dostrzec sukcesję napięcia. Czipsy tworzą zator w świetle przełyku na wysokości krtani. Przerwa na reklamę! Nasz bohater przechodzi do analizy w trzecim wymiarze, łapie szczenię oburącz u nasady odnóży. Naszym przekrwionym z podniecenia gałkom ukazuje się brak w wyposażeniu szczenięcia. Brakuje mu równo połowy boskiego planu morfologicznego.
Urżnięty jest pionowo wzdłuż na długości kręgosłupa, czyli widzimy go w przekroju podłużnym a on nadal ujada, jakby miał wszystkie struny głosowe. Nie należy się tutaj zastanawiać dlaczego u wypchanego zwierzęcia widać wszystkie, pracujące, organy w przekroju. Wskazane jest tu sięgniecie po chrupki, dla urozmaicenia pokarmowego. Nasz bohater po sprawnym aktorsko zakończeniu okresu zdziwienia odkłada ładnie okaz na pułeczkę. Koniec sceny kulminacyjnej. Pojadanie w trakcie filmu zrobiło swoje. Smacznego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz