Janusz Kliś - ... wiersz emigranta ...

Janusz Kliś

... wiersz emigranta ...

(wiersz z tryptyku EMIGRACJA – ABERRACJA)

                    I

wiersz emigranta 

to miasto – w stanie ciemności

pełne ślepych ulic i kanałów 

świętych żebraków 

i bezdomnych bohaterów

szaleńców

pełne banałów i ułudy 

błyszczącej neonami

deszczu i piorunów

okresów suszy

wiersz emigranta 

to miasto – w stanie wojny

pełne uniesień i upadków

cynicznych graczy

i świateł niepokoju

w Down Town 

pełne szarości i odwagi

łatwego  pocieszenia

żalu i zieleni

na banknotach

wiersz emigranta 

to miasto – w stanie bólu

pełne szarpanych ran i tęsknoty

zastępczy świat 

i  czająca się jak własność

o b c z y z n a 

                                  Chicago 2010 r.

KWITNIE PRERIA

wystarczy unieść głowę

w pachnący szept przestrzeni

i w pierwszym oddechu

nadepnąć na falujący dywan

soczystych traw

zakołysać się – zatoczyć

i runąć z roziskrzonym słońcem

w objęcia preriowych kwiatów

na zatracenie i zmartwychwstanie

na wiarę świerszczy

i motylich snów  

w dzikim uścisku Purpurowych Jeżówek

łagodnego Krwawnika

i Czarnego Oka Zuzanny chwiejące się łodygi

szmaragdowych wierszy – kwitną

i miłość – zielona jak listek

niecierpliwa

przewraca się ze strony na stronę

w wielkiej księdze natury z żywymi

obrazami wiosny

w Nachusa Grasslands

i w nas 

                            Nachusa Grasslands

                 Nature Preserve Illinois – wiosna 2015 r.

MÓJ DZIADEK I PSZCZOŁY

                       pamięci dziadka Pawła

tam gdzie płot drewniany

kwitnie malwami

i senny dom pod lipą ziewa

tam gdzie słoneczników latarnie

dojrzewają nocami 

i brzoskwiniowe śpiewają drzewa

ubrany w kapelusz żywicznych

aromatów

i koszulę flanelowych wielokwiatów

jak Święty Ambroży

przy pasieczniku krząta się

od rana

z pszczołami szeptem rozmawia

na kolanach

miodowe plastry z uli wybiera

gołymi rękami

słodkim piórem zagarnia kąśliwe jady

i pyłki z nektarami

z brzęczących szczelin wydłubuje

kity – propolisy

nad wieczną młodością

mleczka przelewa pszczele

upadłe Ikary z wosku wyławia

i żądlące słońca wzruszeń

będą z nich wiersze bartnicze

co leczą ludzkie ciała

i dusze

                                 Chicago 2016 r.

DRZEWO OSOBLIWOŚCI

szorstkością kory zarysowani 

w myślach

wetknięci w słoje – obręcze satelit

w zakrzywione spojrzenia kosmosu

uwikłani

odludnieni w głębi

podpieramy horyzont 

wewnętrznej przestrzeni 

chwiejnym filarem 

hipotez

w wirze otchłani

białych i czarnych dziur 

wnikamy jak rdzeń 

w pulsujący pień

równoległych światów

wychyleni z tunelu 

w objęciach życia

przelewamy się – ze słoja w słój

żywicą pragnień – słodką 

jak miód

                                 Chicago 2013 r.

LATO W KAPELUSZU

                                                         

noszę w kapeluszu słomianym

słoneczników latarnie

miodowe

przestrzeń gorącą

na liściach zielonych 

wspartą

i słońc przelatujących

nad słońcami

tysiące

noszę w kapeluszu słomianym

pszczół brzęczenie

lipcowe

pejzaż kolorowy

aromatem łąk utkany

starannie

i słowa ulotne

jak wróble

szare

noszę w kapeluszu słomianym

nieba odbicie

błękitne

dzieciństwo skrzydlate

jaskółek wiszących 

pod dachem

i sny niewinne

jak poziomki

pachnące – upalnym latem

                                        Chicago 2010r.

MADONNA Z KWIATAMI

zastygła w kamieniu

z zamkniętymi oczami

kwiaty rozdaje ubogim

na rozdrożu

na kłopoty

na trwogi

jest w kamieniu serce

żyjące nadzieją

co upadłego

z ziemi podnosi

jest w kamieniu światło

najczystsze

co wzniosłego

na kolana powala

jest w kamieniu miłość

najgorętsza

co wiecznie

w ukryciu rozkwita

wystarczy pokłonić się

a Ona do serca sięgnie

po różę czerwoną

bez kolców

bez słowa

bez kręcenia głową

                                 Chicago 2010r.

DNI NASZE

                             / żonie /

na ranach życia

codzienności szarej

rozkleił się motyl

miękkimi kolorami

tego świata  

...i pięknieje

serce

utkane łagodnością 

rumianków

na czterolistnej koniczynie

złożę 

pod śpiącymi lipami

niech kwitną

spokojnie i cicho 

dni nasze – szczęśliwe

barwione słonecznie

mlekiem i miodem

pachnące

na zawsze – miłością

                          Chicago -  2011r.

Janusz Kliś

         Poeta, plastyk i nauczyciel. Urodził się w 1961 roku w Dębicy 

(obecnie woj.podkarpackie). W 1978 r. za namową krakowskiego poety Tadeusza Śliwiaka debiutował jako siedemnastolatek skromnym, zawierającym 35 wierszy tomikiem poezji pt.„Księżycowy sen”. 

Wiersze publikuje w Polsce, USA i Szkocji. Autor 3 tomików poezji, współautor 

32 antologii i książek poetyckich, 2 płyt CD i licznych publikacji prasowych. 

Zdobywca nagród i wyróżnień w międzynarodowych konkursach literackich

organizowanych przez Polish American Poets Academy, jego wiersze wielokrotnie gościły w audycjach radiowych i programach telewizyjnych w Polsce i USA. 

Ma na swoim koncie liczne spotkania autorskie. W kraju ostatnio jego poezja była prezentowana na Salonie Arystycznym Beaty Anny Symołon w Krakowie. 

Jego utwory znajdzemy też w najnowszej książce Antologa Poetów Polskich 2017, 

wydanej przez Tygodnik Literacko-Artystyczny Pisarze-pl w Warszawie.

Od 1998 r. przebywa i tworzy na emigracji w USA. Uczy klasy licealne w Polskiej Szkole im. Marii Skłodowskiej - Curie w Chicago. Kocha sztukę, przyrodę i podróże, interesuje się życiem i kulturą Indian Ameryki Północnej

Jest członkiem ZLP w Chicago, Polish American Poets Academy w New Jersey.