... dzisiaj ... we Lwowcu ... - Piotr Musiałowski

Piotr Musiałowski

... dzisiaj ... we Lwowcu ... 

... w drodze ...

Puszcza Białowieska - Rafał Dubkowicz

Rafał Dubkowicz

Puszcza Białowieska

  -ostatni pierwotny las nizinny Europy 

widziany od środka moim okiem. 

Kilka fotek ukazujących w małym ułamku piękno i klimat tych terenów. Położona na terenie dwóch państw Puszcza, trwa w niezmiennym cyklu od prawieków i oby tak zostało do końca. Żyjąc na skraju tego lasu, przemierzając go wzdłuż i wszerz człowiek nabiera pokory do potęgi i piękna natury. Puszcza Białowieska obija piętno na każdym kto wstąpi w jej progi.

Puszcza

"Dookoła stare drzewa tutaj czas inaczej płynie,

w moim lesie o północy wilk samotny w niebo wyje,

miejsce mocy i udręki, które wiele kryje grobów,

miejsce bytu Słowian, do pradawnych Bogów.

To stara modlitwa do drzew

brzmi jak pierwotnej Puszczy szept

Do niedawna jeszcze dzika, nadal dumna nadal piękna

przez Dąb Car pilnowana, konarami osłonięta

miejsce mocy i udręki, które wiele kryje grobów,

miejsce bytu Słowian, do pradawnych Bogów.

To stara modlitwa do drzew

brzmi jak pierwotnej Puszczy szept..."

Rafał Dubkowicz.

Haxhi Dulla - Religia, to sprawa osobista Albańczyka

Haxhi Dulla

Religia, to sprawa osobista Albańczyka

foto -Agata Kubacka

Moi znajomi nie kryli zaskoczenia, gdy dowiedzieli się, że papież Franciszek wybiera się z wizytą do Albanii. Po co? – pytali, przecież to kraj islamski. To prawda, że   w Albanii większość ludności to muzułmanie, sunnici i bektaszyci. Jednak wyjątkowa, wielowiekowa sytuacja społeczno-polityczna Albanii sprawiła, że religia nigdy nie stała się tam  narzędziem walki politycznej. Dziś kraj ten  może stanowić wzór pokojowego współistnienia chrześcijaństwa i islamu -  co wynika  z zakorzenienia tradycyjnych wartości, w tym tolerancji. W centrum  Tirany, sąsiadują ze sobą meczet, kościół katolicki i cerkiew. Dodam, że nie istnieje tam odpowiednik  pojęcia  Polak = katolik.

            Albańczycy wyznający islam czynią to niezbyt gorliwie. I nie tylko dlatego, że przez kilkadziesiąt lat , aż do swojej  śmierci (w 1985 r),   Enver Hoxha próbował stworzyć pierwsze ateistyczne państwo świata.  Jak podkreśla profesor Artan Fuga, historyk z Uniwersytetu w Tiranie cyt: „W naszej historii religie nigdy nie były oddzielone od siebie na poziomie społecznym, czego dobrym przykładem są mieszane małżeństwa. Poza tym istotne jest, że społeczności religijne w Albanii nie mają osobnych interesów polityczno-ekonomicznych. Ciężko je więc ze sobą skłócić”.

foto -Agata Kubacka

            Warto zaznaczyć, że tereny obecnej Albanii były niegdyś chrześcijańskie. Święty Paweł w liście do Rzymian pisał, że rozpowszechniał ewangelię aż po Ilirię – tak nazywano wówczas krainę zamieszkałą przez przodków Albańczyków. W XV wieku, wraz z podbojem tureckim rozpoczęły się wpływy islamu. Nie bez oporu. Największym bohaterem narodowym jest Skanderbeg. Gdy się urodził został ochrzczony , kiedy   jako zakładnik został wysłany do Stambułu przeszedł na islam. Po porzuceniu służby u sułtana, porzucił też islam i ponownie jako chrześcijanin wzniecił antytureckie powstanie. Pod okupacją turecką, która trwała aż do 1912 r. większość  Albańczyków przeszło na islam, z tym, że ze względów praktycznych, w urzędach wielu podawało się za muzułmanów, a prywatnie podtrzymywali tradycje katolickie lub prawosławne.

Duże zasługi dla tolerancyjnego podejścia Albańczyków do religii mają bektaszyci z liberalnego odłamu islamu, którym obcy jest fanatyzm.  To sprawiało, że możliwe było zawieranie mieszanych religijnie  małżeństw, a nawet nadawanie dzieciom imion muzułmańsko-chrześcijańskich. Emir Gjinishi, wiceprzewodniczący Zgromadzenia Islamskiego Albanii, uważa cyt: „ Bycie muzułmaninem to kwestia duchowości, a nie tylko rytuałów (...)Albania nigdy nie doświadczyła wojen religijnych. Dziś też jest dla nas ważne, by nie łączyć religii z polityką. Nie chcemy żadnych ekstremistów. Albańczycy szanują się nawzajem, niezależnie od wyznania”.

foto -Agata Kubacka

            

W centrum i na południu Albanii  mieszkają wyznawcy  Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.  Katolicy mieszkają głównie w centrum i na północy Albanii oraz w rejonach górskich. Obecnie katolicy wykazują dużą aktywność na polu społecznym, a w swej działalności otwarci są także na wyznawców innych religii. Kościół prowadzi również przedszkola oraz szkoły podstawowe i zawodowe.

    Metropolita Tirany abp Rrok Mirdita podkreśla w wywiadzie udzielonym jednemu z katolickich portali,  że  cyt: Papieska wizyta wypada 21 lat po pielgrzymce, jaką odbył. Jan Paweł II. Papież odnowił wówczas hierarchię kościelną i konsekrował pierwszych czterech biskupów. Mamy własne duchowieństwo i zakonników, działających ramię w ramię z tak wielu misjonarzami, którzy wielkodusznie pracowali przez tyle lat, a teraz stopniowo przekazują pałeczkę następnym pokoleniom Albańczyków. Mamy laikat zaangażowany w Kościele i społeczeństwie. Jako Kościół prowadzimy wiele inicjatyw na polu społecznym, alemamy też pokusę, by stać się Kościołem statecznym i nieruchliwym. Dlatego wizyta Papieża Franciszka przynosi nową świeżość, otrząsa nas z rutyny i pozwala przeżyć na nowo stałą nowość Ewangelii. Także społeczeństwo mocno się zmieniło, ale wyzwania pozostają te same: korupcja, ubóstwo, bezrobocie, zorganizowana przestępczość, wymiar sprawiedliwości”

            Kościół katolicki walczy o dusze Albańczyków. Łatwo mu to nie przychodzi, bo w północnym regionie miejscowi katolicy bardziej przestrzegają kakunu - tradycyjnego kodeksu górali  niż dziesięciorga przykazań. Arcybiskup Szkodry podkreśla jednak,  że kanun ma w sobie wiele elementów pozytywnych, lecz czasem ludzie źle go interpretują powołując się na niego, aby usprawiedliwiać przestępstwa. Szczególnym problemem jest nakazywane przez kanun prawo wendety. Arcybiskup zapewnia, że wykorzystuję każdą okazję, aby przypominać przykazanie „Nie zabijaj!”. Razem z proboszczem prawosławnym, przywódcami muzułmańskimi Szkodry i miejscowymi władzami organizowane są tzw. dni i tygodnie pojednania.

            Przed papieską wizytą mówi się też o potrzebach, nie tylko w postaci wsparcia finansowego. Potrzebni są misjonarze i misjonarki – osoby otwarte na inną kulturę, bo tylko wtedy będą potrafiły żyć wśród Albańczyków i dla Albańczyków.

foto -Agata Kubacka

W Watykanie podano szczegółowy program  11-godzinnej papieskiej wizyty w Albanii. Franciszek odwiedzi Tiranę, 21 września br. Będzie to pierwsza europejska podróż Ojca Świętego poza Włochy. Wizyta- jak  podaje Radio Watykańskie - rozpocznie się oficjalnym powitaniem przez głowę państwa oraz spotkaniem z władzami w pałacu prezydenckim. Następnie papież  będzie przewodniczył Mszy Świętej na placu noszącym imię bł. Matki Teresy. Po obiedzie z albańskimi biskupami Franciszek spotka się ze zwierzchnikami innych wspólnot religijnych, a następnie poprowadzi w stołecznej katedrze Nieszpory z udziałem duchowieństwa i przedstawicieli ruchów laikatu katolickiego. Spotka się także z dziećmi, podopiecznymi kościelnych ośrodków charytatywnych działających w Albanii. Jeszcze tego samego dnia wieczorem Papież powróci do Watykanu

      O dusze Albańczyków walczą również wyznawcy islamu. Znawcy tematy twierdzą jednak, że nie powinno być problemów z fundamentalistami, bo  w Albanii tradycyjnie chrześcijanie i muzułmanie żyją w zgodzie, wzajemnie się respektując i wspólnie podejmując działania przeciwko ekstremistom. Kilka lat temu zmieniła się też proislamska polityka zaprowadzona przez Sali Berishe, który objął władzę w 1992 r. Albania wstąpiła wtedy do Ligi Arabskiej, Arabia Saudyjska finansowała budowę meczetów, pojawili się fundamentaliści, którym jednak nie udało się stworzyć z Albanii pierwszego muzułmańskiego państwa Europy. Bo tak naprawdę, „Religią Albańczyków jest albańskość” - jak pisał narodowy poeta Pashko Vasa .

Przyroda ugoda na życie- Danuta Gmur

 

foto-Krzysztof Rębowski

Przyroda ugoda na życie

  

Danuta Gmur
 

Przyroda to nasz przyjaciel na dobre i na złe
dzięki niej wiele piękna pośród nas
to łąki pola ogrody i las
to strumyk wesoło przez góry płynący
witający
szemrząc wesoło
wędrowca każdego z przyrodą zaprzyjaźnionego
Przyroda przyjaciel ludzi i świat zieleni
otulony w wiele jej odcieni
zieleń jest zawsze kojąca cudownie myśli kołysząca

foto-Agata Kubacka

to zieleń w przyrodzie góruje i zwołuje wszystkich
do siebie
 i pośród tej zieleni czujemy się często jak w niebie

gdy o przyrodę dbamy piękno wokół siebie mamy
śliczne kwiaty przybrane w kolorowe szaty
one też upiększają jak zieleń przyrodę
zapewne
zawarły z nią ugodę by było piękniej

foto-Oi Przykry

przyroda
to ugoda z życiem dzięki przyrodzie żyjemy
wsłuchujemy się w śpiew ptaków
które od rana rozdają nam śpiewne nutki
by dzień był jasny słoneczny wesolutki

dbamy o zwierzęta podziwiamy kolorowe
motyle stawiamy ule czule - by pracowite
pszczoły miały gdzie przetwarzać zbiory nektaru
na smakowity miodek który uwielbiają nie tylko
dzieci i dorośli ale również misie

rys-Joanna Małoszczyk

będąc w zgodzie z przyrodą z jej piękną urodą
nie zaśmiecamy jej dbamy o nią by wspólnota
jaka winna być pomiędzy
przyrodą a człowiekiem
 była przyjaźnią i miłością nieskończoną

bo przyroda to nasz świat
potrzeba życia wzajemna i jakże przyjemna
gdy o nią wspólnie zadbamy
wtedy też wszyscy i słońce i niebo i zieleń i my
cudownie się będziemy mogli uśmiechać

03 czerwca 2014

 

foto-Agata Kubacka

Zapisy

Danuta Gmur

 

Księgi życia różne zapisy mają

jedne są szczęśliwe i się uśmiechają słońcem minione dni otulają

jest w nich też miłość ukochana choć czasem zmęczona ale wciąż ta sama

są też zapisy smutkami otulone można zapytać skąd się wzięły one ?

z życia odpowiem na to pytanie

nie ma na świecie takich rzeczy że niebo bezchmurne i słońce wciąż świeci

smutki z radością chodzą w parze

dary życia są w różnym wymiarze

cieszmy się życiem by ocieplić zapisy w ciszy pomarzyć dobra rzecz

nie trzeba wciąż wracać wstecz

uśmiechajmy się do życia radośnie w zapisach niech ogród szczęścia urośnie

07 czerwca 2014 

foto-Krzysztof Rebowski

Jolanta Miśkiewicz - Po drugiej stronie szklanej ściany...

 Jolanta Miśkiewicz

 Po drugiej stronie szklanej ściany...

 

Jolanta Miśkiewicz - urodziłam się i mieszkam w Łodzi. Należę do kilku grup literackich, jestem vice szefową Akantu, prowadzę własna Grupę Poetycką Powrót, pisze dla kilku portali, jestem w zarządzie Stowarzyszenia Autorów Polskich. Wydałam 2 tomiki poetyckie, książkę dla młodzieży, 2 e-booki - bajki dla dzieci i powieść dla dorosłych, mam kilkanaście wydań zbiorowych i kilka tomików pokonkursowych. Prowadzę wiele spotkań autorskich dla dzieci i dorosłych w osrodkach kultury, bibliotekach, DPS-ach, a nawet w Zakładzie Karnym i Areszcie Śledczym. Byłam również zproszona przez Kamila Maćkowiaka na jego spotkanie z publicznością w teatrze Jaracza, gdzie czytałam moje wiersze.

foto-Oi Przykry

 

 

Jutro wschodzi

Jutro wschodzi błystno słonecznie 

choć dziś mglistobury jest dzień. 

Wczoraj zaszło ulewnym deszczem. 

Nieczasu zachmurzony sen.

Jutro wschodzące zza gór a może 

z Twoim się budzi uśmiechem. 

Dzisiaj nadzieiste pościelę łoże, 

przykryję się Twoim oddechem.

                                                                                  Wczoraj pod dywan pamięci zamiotę, 

                                                                                             łzy poupycham po kątach, 

                                                                               przejrzę się we wspomnieniu oczu, 

                                                                                               nocne smutki posprzątam.

foto-Oi Przykry

Litania

Ty, dla którego status nieważny
przyjaciółki, kochanki, żony,
dla którego tylko miłość się liczy -
wysłuchaj mnie, Nieogarniony!
 

Ty, który widzisz wszystko,
czy człowiek grzeszny, czy święty,
mądry, czy głupi, dobry czy zły...
Wysłuchaj mnie, Niepojęty!

Ty, dla którego nie istnieją

minuty, godziny, lata, eony

                                        daj mi szczęścia mgnienie...                                                                                 

Wysłuchaj mnie, Niewiadomy!

Ty, który masz cały wszechświat
błagam Cię sercem, duszą, ustami
daj mi miłości gwiezdny skrawek...
Wysłuchaj mnie, Nienazwany!

foto-Oi Przykry

Ptak

Przez tyle lat byłam ptakiem

gnanym zimowymi wichrami.

Przelatywałam świat z wysiłkiem

zmęczonymi skrzydłami.

Zmierzwione pióra myśli

pozlepiane troską codzienną

trwały, byle przetrwać

zobojętniałe wraz ze mną.

W Tobie znalazłam drzewa koronę

co ptaka łagodnie kołysze

i gniazdo bezpieczne i spokój

i śpiewającą ciszę.

W Twój zapach i smak się wtulam,

wydziobuję ziarenka kochania,

zamykam oczy, nic snu nie spłoszy

gdy Twoja mnie dłoń osłania.

foto-Oi Przykry

 Portret

Portret kobiety o spojrzeniu 

przyszłej matki. 

Zdjęcie kobiety z domkiem 

wydętego brzucha. 

Kobieta nietkliwa, niekobieca, 

wyniosła. 

Matka dumna sobą, 

nie dzieckiem niematczyna.

Kochasz mnie deszczem...

Kochasz mnie deszczem
łagodno senno
mruczliwie spływasz po duszy.
Kochasz mnie ulewą nagłą
gwałtowno mocno
w rwących potokach serca.
Kochasz mnie burzą letnią
błyskami piorunów
które przenikają ciało.
Kochasz mnie tęczą barwną
siódmego nieba
kolejnych migotliwych szczytów.
Kochasz się ze mną cudownie
wiem, że nie kochasz
przecież nie kochasz mnie...

foto-Oi Przykry

Jesteś po drugiej stronie

Po drugiej stronie szklanej ściany, 

za przyspieszonym oddechem, 

za zielonym szczęściem schowany, 

znaleziony smutnym uśmiechem.

Po drugiej stronie niepewności, 

za niedokończonymi pytaniami, 

pośród ścierniska wątpliwości 

złocisz się troski kłosami.

Po drugiej stronie oczu przebłystnych, 

w zwyczajnym cudzie schowany, 

mój opiekuńczo czterolistny, 

mój Ty ciernisto ukochany.

foto-Oi Przykry

 

 

 Jak Szachdżahan

Gdy mnie nie będzie nie żałuj, 

kiedy opuszczę ten wielki bal 

wspomnienie o mnie ucałuj 

jak Szahdżahan Mumtaz Mahal.

Szmaragdy z trawy pozbieraj, 

szafiry wody, perły kopuł, 

marmurową koronką ubieraj 

dla marzeń niebyłych cokół.

Niech cudów świata przybędzie, 

niech słońce oczy przetrze, 

na nowym Tadż Mahal siądzie 

i powie: rozwiej łzy wietrze.

Dzisiaj mam z piasku pałace, 

nie mam nawet nadziei, 

niech dusza po balu nie płacze, 

niech piasek w marmur się zmieni.

Gdy mnie nie będzie nie żałuj, 

kiedy opuszczę ten wielki bal, 

wspomnienie o mnie ucałuj 

jak Szachdżahan Mumtaz Mahal.

Wiersze pozwoliłem sobie ozdobić zdjeciami 

autorstwa OI Przykry

https://www.facebook.com/profile.php?id=100003644781147&ref=ts&fref=ts