Desperat zine: POEZJA

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą POEZJA. Pokaż wszystkie posty

piątek, 14 lutego 2020

"Zawiłości bawełny" - Piotr Kasperowicz

Piotr Kasperowicz

"Zawiłości bawełny"

Macica nie wykarmi wiedzą spragnionych

którzy przestali wierzyć bajkom

którzy bez posiadania racji

istnieją w koszach na śmieci

logika nie stworzy połączeń astralnych

udowodniono zgodność rzędów cyfr

realia nie wynikną poza zawiłości bawełny

patrzenie w oka mgnieniu zobaczy więcej

w otchłani niesprawnych neuronów

spora zawartość wysondowanej prawdy.

Piotr Kasperowicz, rocznik 1978. Debiutował pod koniec lat 90. ub. wieku. Zamieszkuje w Krakowie. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Poeta, prozaik, aforysta, krytyk, felietonista. Od 2012 roku redaktor działu poezji wydawnictwa Mega*Zine Lost And Found prezentującego sztukę i kulturę.

Współpracował z rozgłośniami radiowymi jako realizator dźwięku. Zajmuje się także grafiką i fotografią. Na potrzeby prezentacji poezji dokonuje obróbek graficznych, dźwiękowych oraz filmowych, tworzy animacje komputerowe.

Przedstawiciel współczesnego nurtu poezji audiowizualnej.

Bibliografia:

1998: cykl zeszytów poetyckich „Virus” – Wydawnictwo Domowe

2001: tomik wierszy „Nienawiść” – Wydawnictwo Domowe (zawierało płytę z autorskimi remixami elektronicznymi „Synthetic tracks: 11”)

2002: tomik wierszy „Oczy ery techno” – Wydawnictwo Domowe

2003: tomik wierszy „O jedno niebo więcej” – Wydawnictwo Domowe

2013: tomik wierszy „Łoskot Drogi Mlecznej” – Wydawnictwo Miniatura

2015: tomik wierszy „Poezja pękła (w zamrażarce)” – Wydawnictwo Miniatura

2018: tomik wierszy „Buldożery elokwencji” – Wydawnictwo Obraz Dnia

2020: tomik wierszy – w przygotowaniu

czwartek, 26 września 2019

Cisza zakuta w obrazach - Ewelina Sokołowska-Andrzejewska

Ewelina Sokołowska-Andrzejewska

Cisza zakuta w obrazach

świadomość

oto ja

jestem tu

choć biorąc pod uwagę fizykę

odfruwam w nicość przestrzeni

nie ruszam się

lecz z pola widzenia chemika

drgam tysiącami cząsteczek

nie czuję nic

nawet igła biologa nie zmusi mnie do drgnięcia

moich myśli

nie przepełnia chęć przelania

liryki na pustą kartkę

nie potrafię policzyć

jednakich dni

choć tak ceniłam matematykę

mierzę puls

by sprawdzić czy czas mojego bytowania na ziemi

nie dobiegł końca

nie czuję siły

z którą krew powinna uderzać o liche ścianki żył

więc

kładę się na łóżku

by zgodnie z konwencjami genewskimi

humanitarnie

umrzeć

au revoir tout le monde*

niczyjam ci jest

niczyjam ci jest

słone leję łzy

czemuż to powiedz

ach mi odpowiedz

takś daleko ty

niczyjam ci jest

jak samiuśki ptak

co w niebiesiech zórz

w słońca pędząc róż

zeschnie niczym mak

niczyjam ci jest

dajże usta mi

przyciśnij mą pierś

nockę całą pieść

aż nastanie świt

niczyjam ci jest

rosa cierpko lśni

wstaje mglisty dzień

nie odnajdę cię

do ostatnich dni

powiew lata

magia w morskim szumie płynie

wicher goni chmur zastępy

och ty świecie tajemniczy

och ty świecie niepojęty

falochron rozbija fale

na błękicie zawieszona

mewa cała w bieli, czerni

rozchyl dla mnie swe ramiona

niechaj słodycz się rozleje

niczym lody na patyku

zachód słońca, leśne knieje

eh radości bądź bez liku

jestem

jestem

igłą w kołowrotku czasu

matecznikiem w głębi lasu

śmiechem dziecka

w ciszy lęku

gdy ból minie

pięknem dźwięku

jestem

cichym świerszczy graniem

i w niebiosa ulataniem

póki żyw mój duch i tchnienie

jeszcze stanę się

marzeniem

maskarada

maski przede mną

maski nade mną

i maska we mnie

pragnę ją ściągnąć

zniszczyć, wyciągnąć

lecz nadaremnie

bal huczy w koło

gwarnie, wesoło

więc czekam

mój żal ukryty

tłum nieprzebyty

… uciekam

już jestem w lesie

wiatr rześki niesie

mą wolę

czy się otrząsam?

nie, nadal pląsam

w niewolę

promyki a świat...

Jesteśmy promyczkami rozświetlającym świat.

Nadajemy mu sens i oczarowujemy sobą.

Gdy gaśniemy on zamiera.

I choć nadal istnieje

zostaje tylko światem.

córa Welesa

słońce zasnęło w korzeniach świata

zaskrzeczał Raróg w splocie gałęzi

podchodzę w ciszy w mrok drzewa życia

które raz darzy to znów mnie więzi

Chors wyjrzy zrazu zza szumu liści

soki Mokoszy glebę nasycą

oddaję w palce Strzyboga troski

córą Welesa jam czarownicą

źrenice zalśnią przedwieczną mocą

usta rozchylę w szepcie pragnienia

poślę swą duszę w pień siły dębu

wrócę w ufności swego spełnienia

cisza zakuta w obrazach

cisza zakuta w obrazach

życie wchłonięte przez ściany

ukryty błysk słońca w wazach

zupełnie już zapomniany

zegar od wieków milczący

lustro bez swego odbicia

stolik samotnie stojący

porcelanowe nakrycia

sofa zmarszczona zbyt mocno

kwiecisty ogród dywanu

stworzony pracą owocną

bukiecik z liści łopianu

babuni kapcie niebieskie

których nie wzięła ze sobą

zwykłe mieszkanie - królewskie

tęskni za zmarłą osobą

poniedziałek, 20 maja 2019

Danuta Gmur (Nutka) - W STRONĘ SŁOŃCA ...

Danuta Gmur (Nutka)

W STRONĘ SŁOŃCA ...

Jeszcze chwila słońca

Jeszcze chwila słońca

w domu

serduszka

do swojego gniazda odjeżdżają...

można by zapytać

dlaczego dzieci muszą

wędrować jak ptaki ...

kochają

wiem

ale czasami to za mało

gdy odległość gniazd

taka duża...

jesień posmutniała

do wiosny się przywiązała

i będzie tęsknić

do następnego

przylotu ptaszyn

One zawsze

chociaż na chwilę wracają

szukając potwierdzenia

miłości dopóki jesteśmy…

by rozjaśnić miłością

i chwilą słońca wspólnie dni

Miłością gumuj smutki ...

Miłością gumuj smutki

twój świat maleńki

niech radością robi dniom pobudki

radością maluje sny

to my

odpowiadamy za każdy nowy dzień

za jego cień

i przebłyski słońca

za uśmiech kwiatów bez końca

za wspólne szczęśliwe dni bez łez

dajmy kres

pochmurnym dniom

bądźmy na ty

z miłością

ona zawsze jest radością

gdy szczera serca otula i otwiera na świat ...

Moje oczy

Moje oczy nie jedno widziały

moje oczy czasami płakały

gdy smutki duszę szarpały ...

Moje oczy

uśmiechać też się umiały

gdy były szczęśliwe i kochały

w jesieni życia

moje oczy błękit swój straciły

życia trudności je odbarwiły ...

lat i trudności przybyło

tak wiele się zdarzyło

wspomnienie wczoraj odżyło

łzę błękitne uroniły oczy

życie za szybko się toczy

nie zawsze chwile przewidziane

nie zawsze te zaplanowane

bólem i ciosem losu pisane...

różne karty życia radości i smutki

idą w parze w różnym rozmiarze

Moje oczy gdy szczęściem płakały

radośnie się wtedy uśmiechały

Dzisiaj jesień zapukała

oczom tę radość zabrała

posmutniały niebieskie oczy

smutek jesieni w nie wkroczył

pytając co będzie tyle tęsknoty wszędzie

smutki robią częste pobudki...

Nadzieja szepcze

trzeba nam radość jeszcze zaprosić

by oczy błękitem szczęścia zrosić

Miłość posmutniała w jesieni kocham.

też usłyszeć by jeszcze chciała...

Moje jesienne myśli i oczy jutro

tak jutro dzień zapewne je znów zauroczy

z dobrą nadzieją i marzeniami

zobaczę się w lustrze z błękitami ...

Niebo dla wszystkich jest takie samo

Dobrym człowiekiem być

To sztuka

Dobrym człowiekiem być

To wieczna nauka

Dobrym człowiekiem być

To zauważać drugiego

Nie tylko siebie samego

Dobrym człowiekiem być

To umieć kochać i pomagać

Nie tylko nauczać i wymagać

Dobrym człowiekiem być

To kochać siebie samego

Łatwiej zrozumieć wtedy

Obok człowieka drugiego

Dobrym człowiekiem być

Nie pytać z jakiej racji …

Wyciągnięta dłoń

Oznacza szacunek

Bez zbędnych owacji

Dobrym człowiekiem być

Widzieć też innych poczynania

Wielu ma cenne wartości

Światu do przekazania

Dobrym człowiekiem być

iść do jutra z innymi

aniołami skromnymi

Dobrym człowiekiem być

podnosić słabszym skrzydła

do lotu

bez potrzeby odwrotu

Dobrym człowiekiem być

to być pomocnym aniołem

każdy z nas ma tą samą rolę

kochać

niebo jest dla wszystkich

takie samo…

Otaczając się kwiatami

Otaczając się kwiatami

dzień uśmiechem

pocałunkiem miłości witamy

nasze myśli uśmiechają się jak

kwiaty

świat bogaty bo są z nami te piękne cuda

kwiaty

są takie delikatne kochane ciepłem

malowane i pięknem natury

Smutny byłby świat i my gdyby nie ten cudu

kwiat

dzięki tym cudeńkom świat piękniejszy

i ci co piękno to widzą

Rozsiane po świecie to piękne

kwiecie koi ból dając uśmiechnięte szczęście

serca wypełniają się miłością a dusza radością

cudownie pisana chwila dnia roześmiana kwiatami

niech trwa

Kocham wciąż kwiaty i ja uśmiecham się

ze szczęścia biegnie po policzku łza

wciąż się nimi delektuję i otaczam

a gdy je dostaję smutkom wybaczam …

Pokochaj

Moje przemyślenia kieruję

w stronę serca

wiem że ono jest skarbnicą miłości

tylko

pytanie się nasuwa

dlaczego

tak bardzo zło przykuwa

ludzi którzy też mają serca

bo przecież bez niego

nie da się żyć...

tylko miłość może zmienić

jego wartość

może nie wszyscy wiedzą

jaka jest pochodna miłości

ile w niej ciepła i cierpliwości

ile pokory

drugi człowiek potrafił pokochać ...

pokochaj

z miłością życie piękniejsze

i łatwiej dobrem pokonać trudności

które są częścią życia każdego z nas

a dzień co dzień

daje nam nowe możliwości

do radości wspólnej...

pokochaj życie

i jego wartości dobra

pokochaj ...

Księgi

Nasze księgi często milczeniem zapisane,

białe pismo na białym papierze

nie do odczytania

dlatego pewnie biegniemy bez opamiętania

do przodu...

sami dla siebie winniśmy być

ostrzeżeniem

by nie szafować niczyim mieniem ...

wyjście z labiryntu nieprzemyślanych

kroków nie jest proste

stawia wartości życia z boku ...

zapiszmy nasze wspomnienia wyraźnym

czytelnym pismem jako upomnienia

i poprawki dla nowego jutra

ze słońcem nadziei ...

czwartek, 21 lutego 2019

Buldożery elokwencji - Piotr Kasperowicz

Piotr Kasperowicz

Buldożery elokwencji

„Udźwig nośnej torby”

Najpotężniejsza z nośnych toreb

o głębi nieprzeniknionej jak zjawisko przywierania do teflonu

najbystrzejszych skrawków mózgu

pomimo wymiennych uchwytów w różnych kolorach

nie udźwignęła inwazyjnego uzurpatorstwa odcieni prawdy

jej odbłysków i odprysków spod chamskich pysków

których niewiedza nie rani im serc

mistrzyni depozycji strat wewnętrznych z ruchomą wyściółką

umożliwiającą wymianę lub pranie po zafajdaniu

obarczona przez lewe ramię akcyzą od krnąbrnej pomyślności

splunięciem po trzykroć utorowała sobie miejsce

w dole kloacznym typu szambo

w czymś ponad kanalizacją szemranego umysłu.

https://youtu.be/4MbHReGunf0

"Najwyższy stopień negacji"

Błazen na dzień przed eutanazją z ostatnim dzwoneczkiem sarkazmu

zaleca najwyższy stopień efektywności energetycznej w negacji

zaktualizuj bazy danych i bądź zmienną niezależną samego siebie

na drodze pożarowej porzucania średniowiecza w wymysłach magii

na rzecz żywego srebra wewnątrz superszybkiego światłowodu

w eksplozji populacyjnej przerostów prostoty w kreacji rzeczywistości

zło znajdzie nieskończone ilości ścieżek dostępu do mózgów.

https://youtu.be/XPJvhE_t7fE

"Karmę podano!"

Chciałbym złożyć podanie w celu zmiany karmy

ze względu na wieńce laurowe w zupie z proszku

dziury w błonie śluzowej jedynego żołądka

i ochłapy pyszczków umiejscowione w pasztecie

zamieszana w to jest wieczna niepewność dawana ludziom

zbyt długo rozwodzącym się nad sobą w supermarkecie

by w sztucznie zagęszczonej kolejce do kasy się ze sobą rozwieść

po obrzuceniu nastrzykniętym udźcem

zostawiają śródmaciczne wymazy nabłonka

na pastwę genotoksycznego efektu przewlekłej ekspozycji

wobec zmyślnie poukładanych kiszonych jaj

w kapsułkach przeciwzbrylających bez cholesterolu

wątpliwy zaczyn nowego życia

motywacja ścięta galaretą

dzięki mączce kostnej z braci mniejszych

kwintesencja smaku glutaminianu sodu modyfikująca kubki

zabite mięsiwo kontra całkiem żywe pączkowanie odczuć i obaw

że moja karma może być obecnie wykwintnie mielona żywcem.

https://youtu.be/RrAg9n-Hfz0

"Naczynia połączone"

Zrosty odczuwania stały się nie do zniesienia

doznał zdruzgotania na skutek widoku z okna

jak również przez wszystkie okna Windows'a

dramat ziejący z rozdarcia ciasnego myślenia

wobec rwącego skoku w ewolucji rasy ludzkiej

omijał świadomość w skali globalnej

odpierał wszechrzecz od wglądu

zawężał horyzont naczyń połączonych

które wbrew przypuszczeniom

pomimo zainstalowania ich w obrębie buraków

nie okazały się krwioupustną sokowirówką

przeżył humanitarne piekło w piekarniku

z galopującą funkcją czwartego wymiaru

myląc teleportacje z termoobiegiem

w zapiekanym kalafiorze nie odnalazł głąbów

stwierdził jedynie oznaki chemii niemieckiej kiedy

którąś z mikrofal uderzał w żaroodporną szybkę

zamiast zainwestować w dewocjonalia i amulety

wirował bez sensu w każdym kierunku.

https://youtu.be/rbPXcpR6Y3s

"Osobnicza przydatność opałowa"

Miłosierdzie w ludzkiej infrastrukturze

ma blokadę na dobre uczynki

bo przecież każdy z nich zostałby ukarany

pobudza to tajemnicze gruczoły dokrewne

do budowy atmosfery terroryzmu wszechtolerancji

niebanalnie zbite z azbestu czerepy

pozbawione stresu technologicznej antropopresji

zamiast transmitować stopują dane

pędząc na przeciwmgielnych

światłowody cofają w czasie

gdy grzechem jest to w co wierzy mniejszość

zjadaczy grzechów na rozdroża wywożą taczkami

otępieniu czy opętaniu

po zapachu naftaliny robią bezbłędne wskazanie

z jakości błony dziewiczej są w stanie określić

osobniczą przydatność opałową

lub prorodzinny wymiar rozrodczy samic.

https://youtu.be/1N5SFDMJLh0

sobota, 13 października 2018

Jarosław Kapłon - Forpoczta

Jarosław Kapłon

Forpoczta

istota

nie pamiętam narodzin jedynie korytarz

wypełniony światłem moment oddzielenia się od statku

matki noc pod jaskrawą żarówką a potem słowa

niezrozumiałe sygnały tyle czułości

bo tylko w takiej kolejności mogło zrodzić się życie

najpiękniejsze są jednak oczy

rozległe otoczki gwiazd mgławice przez które przemykam

niczym astronauta w konstelacji bliźniąt

mijam Kastora i Polluksa a po chwili wracam

do drogi mlecznej i jak czarna dziura

wysysam z niej całe gwiezdne systemy nieznane obiekty

hektolitry białej materii wkrótce zasypiam

wyczuwając jej skupione spojrzenie

studnia

z głębokiej studni kosmos widać jak na dłoni

jasna plama światła odbija się w oku

jest w tym jakaś pułapka

to baczne podglądanie się nawzajem

prowadzi do dziwnych skojarzeń

trzeba nauczyć się krzyczeć ratunku

echo ma głos kobiety która nie umarła jak te potopione koty

miłość przecież nie zna granic

woda krąży w przyrodzie z ust do ust

więc musi nastąpić jakieś niebo

możliwe że ktoś tam w górze opuści aluminiowe wiadro

które kilkanaście kręgów nad nami

błyszczy niczym księżyc

perseidy

żar z papierosa odsłania mały fragment pokoju

zapamiętuje fotel wduszony w kąt ścian

wszystko inne jest poza jakby nie istniało w pamięci

liczę do pięciu otwieram oczy

wymazując z osobna niespełnione marzenia

cisza zwiastuje burzę papieros dogasa

w płonącym wszechświecie myśli są jak unoszące się

ciepłe opary poruszam się po omacku

wymyślam wszystko od nowa nie ma imion

nie ma twarzy anonimowi ludzie

utleniają się kropla po kropli

forpoczta

siedzę wpatrując się w muchę w jej czarny odwłok

teraz nanodrony zachowują się jak owady

kieszonkowe robaki szpiegów roje przypuszczeń

zastanawiam się czy istnieje jakieś panaceum

za oknem ptaki zmieniają się w czarne punkty

w litery reklam w tarcze strzelnicze w widmo zamachu

niechcący znalazłem dziurę w poduszce

myśląc jak cienka jest pościel w stu procentach z bawełny

od kiedy zamieszkujemy w dużym mieście

magazynuję na skórze odciski palców krople potu

krew bo nikt nie trzyma ręki na pulsie

dopada mnie białe światło dźwięk helikoptera

kolejna myśl o wybuchu dogania ciężarówka na moście

w telewizji ktoś mówi o kolejnych wystrzałach

aż podrywają się żołnierze bataliony mężczyzn

całe armie tych młodych chłopców

karmię kotkę o czwartej nad ranem później kładę się

obok ciebie moja zmiana warty już się skończyła

zakłócenia

utrwalam moment wznoszenia gołębi

kilkuminutową tęsknotę każdy ma swoją przestrzeń

prawo do nadziei przebiegając drogę

w niedozwolonym miejscu czuję śmierć za plecami

wszelki byt ukryty w piszczących oponach

jestem podatny na dźwięki ruch

jak więc zbliżyć się do nieuchwytnego

zadać pytanie i otrzymać odpowiedź

jadę autobusem na wschód

cofam w czasie gołębie zataczają koła

nie są pewne powrotu wystarczy jeden telefon

refren obcej kulturowo piosenki

potem następuje wybuch

równowaga

mógłbym przysiąc że umarłem że nie ma

obok niczego co zapamiętałem na co patrzyłem

przed snem czułem jak świat przygasa

umożliwia jedynie retrospekcje zdarzeń

bez możliwości przewijania do tyłu

hamowania które pozwoli otworzyć oczy

usłyszeć pisk i znieruchomieć uwierzyć w cud

zmartwychwstania poczuć pierwszy

nabierany oddech zobaczyć to samo miejsce

przez pryzmat widzenia wszystkiego z góry

jakbym był ponad zupełnie innym bytem

więc dotykam ciebie śpiącej na dowód że jestem

w tej rzeczywistości z której niedawno

wyszedłem ocierając się o twoje zimne nogi

o przeszywający chłód namacalnego świata

cel

celujesz dla zabawy laserowym czujnikiem odległości

rozsądzając o życiu na tamtej płaszczyźnie ulicy

wypatrując miejsc niczym okazji decyduje ślepy los

że to miasto które widzisz przed sobą jest celem

owad na szybie nigdy nie wyleci poza nią

i nie doświadczy niczego po drugiej stronie

gwiazda na niebie wybuchnie przeistaczając się

w błękitnego karła forma którą ktoś kiedyś modelował

własnymi rękami zniknie jedynie dźwięk miasta zostanie

będzie trzeba przywyknąć jak do głosu nawigacji

która nie ma do ciebie pretensji kiedy wytyczasz nowy

cel podróży a potem cofasz się o kilka kroków

stojąc niepewnie jakby przemówił sam bóg

trup

od opisów nudy wolę zabawę w wojnę

można podnieść ręce do góry poddać się

a potem patrzeć w dół myśleć o tych wszystkich robakach

wijących się i czekających na moje ciało

można też upić się wlać pół litra wódki

prosto w serce zakochać bez wzajemności

zachorować na nadciśnienie zgubić się

samotnie w pokoju umrzeć i nie zaistnieć

na rodzinnym zdjęciu albo już nie żyć

od początku leżeć sztywno w gajerze

z zamkniętymi oczami przyprawiać całą resztę

o smutek nie odliczając do stu nie szukać

drążenie dziury w całym

dwie dziury w ścianie jak opuszczone wyspy

miejsca które przenoszą w czasie spinają

kuchnię z pokojem niczym szare guziki ubranie

mogą okazać się mapą dobrze widocznym znakiem

zwykłą skazą na betonowym materiale

wszystko jedno jak dalej potoczy się życie

ciekawość każe patrzeć w głąb między okrągłe

przepełnione otchłanią cementu i żwiru oczy

które jak dwa światy obok siebie istnieją

przenikają się kiedy wiercę wzrokiem rozdrapuję

palcami przeszukując ziarnko po ziarnku

w kilku miejscach na raz jakby pamiętały

coś czego nie da się opisać słowami i próbowały

przekazać uporczywie przekuwane światłem

że zostały zerkającymi oczami wywierconymi

w niedawno postawionej ścianie

Jarosław Kapłon- ur. 1972r we Wrocławiu. Autor czterech tomów wierszy: "Sprawy przyziemne"- 2012 "Grawitacja"- 2013 "Projekcja"- 2013 „Oswajanie chmur”- 2016. Współautor tomiku wydanego wraz z Marzeną Bruś "W miłości chodzi o wszystko"- 2015. Jego wiersze ukazały się w almanachach pokonkursowych jak i w antologii "Poeci Polscy 2016, 2017” (Pisarze.pl). Laureat Ogólnopolskich Konkursów Literackich m.in. XVI Ogólnopolskiego i Polonijnego Konkursu Literackiego im. Leopolda Staffa. Jego teksty publikowane

były w czasopismach takich jak; Migotania, Szafie, Nestorze, Ricie Baum, Interze, Wakacie, Zamojskim Kwartalniku Kulturalnym, Wyspie, Salonie Literackim, e-Tygodniku Pisarze.pl, Internetowym Magazynie Kulturalno-Literackim Szuflada.net, Kurierze Zamojskim, Śląskiej Strefie Gender, Magazynie Literackim, Obszarach Przepisanych, Nowych Myślach, Helikopterze, Poetyckiej Poczcie Radia Koszalin jak również

na portalach internetowych. Obecnie mieszka i pracuje w Zamościu.

środa, 3 października 2018

Krzysztof Rębowski - Piknik pod Wiszącą Skałą

Krzysztof Rębowski

Piknik pod Wiszącą Skałą

Przebić się ! (The Doors, wersja 2018)

Dzień rozrywa noc

niczym szczypce kraba

zawieszonego na niebie

Pomyśl dziewczyno

jak łatwo uwolnić

się z mroku

Przebić się na drugi brzeg !

nie słuchać już płaczu

skazanych na porażkę

Należy dążyć do celu

pod łopoczącym sztandarem

przebić się na drugi brzeg !

Mrok ustępuje pod naporem światła

miłość jest wieczna

i woła nas do siebie

Zimowa miłość (The Doors , wersja 2018)

We wrześniu spadł śnieg

to nie mieści się w głowie !

zgarniam zimową powłokę

z zielonych liści

Twoje serce bije dla mnie

wyczuwam lodowaty podmuch wiatru

chodź ze mną …

do krainy łagodności

Zimowa miłość

tańczy na lodowym parkiecie

zaprasza do udziału

w corocznym balu

Mam nadzieję, że przeżyję

srogie mrozy, bo Twoja miłość

znowu mnie ogrzeje

Prorocze sny

Nawiedzają mnie sny

w przededniu ważnych wydarzeń w życiu

głowa ministra

dialogująca ze mną

w noc poprzedzającą

spotkanie w kinie z dziennikarzem

ścigający mnie tłum ludzi

przed wieczorkiem poetyckim

kolejka ludzi do znanego artysty

sprzedającego pluszowe zabawki

i Murzyn zamykający sklep

(troskliwość nie jest doceniana ! )

w przeddzień Parady Seniorów na wrocławskim Rynku

wszystko to zapisane w pamięci

i zanotowane zaraz po przebudzeniu

niezawodna intuicja

trzecie oko jak u jasnowidza Jackowskiego

podążające za mną

i moim poetyckim posłannictwem

Kobieta spod kościoła Bożego Ciała we Wrocławiu

Przechodząc często obok kościoła Bożego Ciała

spotykam wychudzoną kobietę w okularach

żebrzącą o jałmużnę, sięgam do kieszeni

wyjmuję monetę i wrzucam do papierowego kubka

ona prosi o chwilę spokoju, wyjmuje święty obrazek

i podaje mi z wdzięcznością

dziękuję i idę dalej

zastanawiam się kim jest ?

kim była przedtem ?

zanim znalazła się pod kościołem

zgarbiona w bolesnych szatach

z twarzą świętej

ze staromodnej ikony

Ciesząc się ciszą (Depeche Mode, wersja 2018)

Nie potrafisz zrozumieć słów

które przerywają ciszę

a jednak posiadają moc

ukrytą w prostych akordach

Świat zmierza w złym kierunku

pozbawionym sensu

musimy się temu przeciwstawić

utworzyć łańcuch żywych serc !

Słowa zawarte w silnych ramionach

posiadających moc czynienia dobra

nie załamuj się, bo miłość zwycięży

jestem o tym przekonany

Stojąc na szczycie

drapacza chmur

jestem szczęśliwy, że doczekałem

tej wyjątkowej chwili

ciesząc się ciszą, wśród gwaru

wielkiego miasta !

Muzeum Przyrodnicze

Wymarły łoś z wielkimi rogami

ustawiony na środku sali

podziwiałem go lata temu jako dziecko

na szkolnej wycieczce

niższy o dobrych kilka centymetrów

dzisiaj wracam w to samo miejsce

jako dorosły człowiek

łoś nieco zmalał, ale nadal wprawia mnie w zachwyt

fotografuję się chętnie z jego majestatem

bo był królem puszczy galopując przez knieje

aż do momentu, kiedy nieostrożnie wpadł w bagno

które odebrało mu życie i uwieczniło na wieki !

;::

Słońce nas spali

afrykańskie słońce

szukające okazji

aby się wykazać

w swoim dziele zniszczenia

ale zanim to nastąpi

zdążymy się wzajemnie zagryźć

kochając do bólu !

Zombie Boy

Cywilizacja powołuje do istnienia

Istoty rodem z kosmosu

Eksponowanie ludzkich kości

Na skórze człowieka

Absurdalny kostium

Rozkładu za życia

Mit pop kultury

Opakowany i wystawiony

Na sprzedaż

;::

Zepsuta lodówka

jak pustka w życiu …

gdzie są kochający ludzie

którzy jeszcze wczoraj tu byli ?

słowa są za małe, aby to opisać

anonimowy człowiek

w bezkształtnej masie

nie wymieniony z nazwiska i imienia

w końcowych napisach filmu

Reportaż

Wiersze na poetyckiej stronie

reportaże z życia szarych ludzi

zamkniętych w blokach lub kamienicach

w sytuacji bez wyjścia

proza nie budzi we mnie wstrętu

zapach moczu na klatce schodowej

potłuczone butelki po wódce

menele żebrzący o parę złotych

gawrony na spróchniałych drzewach

przyglądające się sytuacji

jestem poetyckim dziennikarzem

i nic co ludzkie nie jest mi obce

Piknik pod Wiszącą Skałą

Rok 1900 wycieczka z elitarnej pensji dla dziewcząt

w dniu Świętego Walentego pod Wiszącą Skałę, miejscową atrakcję

tajemnicze miejsce rytuałów Aborygenów

zakłócenia w czasie, schodzenie coraz głębiej pod ziemię

balansowanie na skraju odczuwalnego świata

zniknięcie w najmniej oczekiwanym momencie

senne marzenia urzeczywistnione na jawie

dziewczęta w korytarzu czasu

z którego nie ma już powrotu

spłoszone ptaki gestem rozpaczy

czy ktoś chce wracać do pensji po takim zdarzeniu ?

lepiej błądzić po wieki w wyimaginowanym labiryncie !

;::

kontakt z autorem - Hyde55@op.pl

piątek, 8 czerwca 2018

Janek Rotten Chłopecki - NIEWYRAŹNY ZARYS CZŁOWIEKA

Janek Rotten Chłopecki

NIEWYRAŹNY ZARYS

CZŁOWIEKA

PASTYLKA

daj mi pastylkę odwagi abym mógł usiąść przy stole

mam talerz z kośćmi niezgody polej mi w kielich pokorę

daj mi do ręki giwerę bym mógł zakręcić bębenkiem

bym mógł pożegnać się z życiem ze światem idąc za rękę

jeszcze mój oddech się skrapla na lśniącym ostrzu twej skóry

czerwone płatki rozwagi wykute w oczach ponurych

jeszcze na palcu gęstnieje poranna mgiełka rozwagi

piasek już płonie zazdrością trumna dodaje powagi

czy to ode mnie zależy w którą to stronę zawieje

gdy oddech wiatru na twarzy rozwieje wszelkie nadzieje

kula już czeka w komorze gdy martwy przedmiot ożywa

martwe już ciało na bruku granice czasu rozmywa

POLOWANIE

w ciepłym lesie w ściółce saren

gdzie powinno być bezpiecznie

jakieś dziecko zabłąkane

drogo płaci za swe miejsce

to nie dziecko sarny dzika

ani nie psa myśliwskiego

można strzelać prosto w serce

bo z gatunku naczelnego

kością staje się niezgody

mógł gdzie indziej szukać miejsca

ludzki bachor - jego wina

przecież lasem rządzi strzelba

BYŁEM

poszedłem dzisiaj kupić na obiad

zupkę chińską (w proszku) robioną w polsce

czyli nigdzie w europie

byłem w biedronce by kupić mleko

i wyszedłem z płytą winylową the clash

adapter chyba kupię w żabce

może być tańszy

w ostatnią niedzielę skoczyłem po chleb

na stację benzynową

kupiłem tam jeszcze czipsy i coś do picia

w rossmanie prócz srajtaśmy w artystyczne

kurpiowskie wzorki kupiłem opłatek

wodę święconą i zbawienie

w kościele natomiast nie kupię spokoju

tylko nasłucham się o biedzie piszczącej

jak głodna mysz w imperium rydzyka

i majbachach którymi bezdomni

hojnie kościół obdarowują

moja wina

moja bardzo

wielka wina

ZDARZENIE

przy porannym goleniu

zobaczyłem diabła w swoich oczach

ma mnie prowadzić dzisiaj

za rękę

nie mogłem się go pozbyć

choć chciałem go usunąć palcami

a nawet skalpelem

na lustrze zostały zacieki

zawiódł mnie w śmierdzącą uliczkę

zmory mnie otoczyły kradnąc portfel

a nie życie

PORANEK

lekkim westchnieniem dłoni

oddalam na bok troski

jak okruchy ze stołu

by skupić się na kawie

w dymie widzę potępieńców

splątanych jak liście

w porannym tańcu

nad spoconą filiżanką

mam jak zwykle za mało czasu

na miłość

bo śpieszę się do pracy

NIEWYRAŹNY ZARYS CZŁOWIEKA

nie miej cierpienia na twarzy

nie syp z włosów popiołu

niech w popielniczce się kisi

z papierosem zapomnianym

jak wiadomość spisana na bibułce

po wewnętrznej stronie

kiedy żar trawi liście tytoniu

wiadomość nabiera powagi

ciemnieje i zanika

odchodzi tam gdzie stare gazety

z jesiennymi liśćmi

na gładkich palcach stóp

a potem wróci z podwójną dawką

westchnienia

kiedy otwierasz z rana oczy

i dostrzegasz

niewyraźny zarys człowieka

HANNIBAL

giętkimi palcami przeginam

elastyczność twoich włosów

patrzę w robaki twych oczu

dostrzegam wdzięczność w głębi czaszki

pod kopułą snów

słowa pajęczyną elektronów

oplatają i wyciskają

ostatnie soki

z pachnącego bochna mózgu

kroję go przekleństwem

bez opamiętania

wściekły miłosnym uniesieniem

rozrzucam plastry wokół

psom ochłapy na pożarcie

strzępki twoich myśli

zlizuję z noża

ze smakiem

SĄ JESZCZE TACY

skrzydło firanki w moim oknie

uleciało z hukiem na zewnątrz

zamachało przed nosem jakiemuś gościowi

wybiło z rytmu dnia

staną jak oparzony

złamanym papierosem

zaciągnął się haustem powietrza

z mojego pokoju

poczuł się nieswojo

jakby wszedł w brudnych butach

do czyjegoś domu

NA CHWILĘ PRZED KOŃCEM

kiedy tak siedzę i milczę

pod skorupą z obojętności

i nie widzę zawiści w twoich oczach

pogardy pod paznokciami

cichego syku

oskarżeń

kiedy tak nie czuję

bo nie daję rady niczego

bo nie słyszę w chałasie

bo rytm serca czaszkę miażdży

i świst płuc

oślepia

kiedy tak jestem do niczego

popsuty wśród szkła na asfalcie

zewsząd otacza mnie jucha

w kolorze płatków róży

za późno na oskarżenia

twój wskazujący palec dotyka

pustego cyngla wspomnień

który się zaciął

ostatnią kroplą

oddechu

ZERWANIE

patrząc mi w oczy kroisz bochen twarzy

nikłym płomykiem uśmiechu

gasisz jak papierosa

w popielniczce spojrzenia

koralami dłoni odgarniasz włosy

jak snop siana

wygaszasz mnie jak ekran komputera

kasujesz jak przeczytanego esemesa

(nawet nie jak bilet - tym można jeszcze

kanarowi sypnąć w oczy

jak piachem)

muszę więc odejść w zimną szklankę nocy

zgasnąć zapałką syczącą w kałuży

mimo to siedzę

z założonymi na kark rękami

jak ofiara przed plutonem

egzekucyjnym

Janek Rotten Chłopecki

- Warszawski punkowy załogant, lat 39, ma na koncie 2 arkusze poetyckie, wydane w 1998 roku (Staromiejski Dom Kultury), potem w na przełomie roku 2009/ 2010 metodą D.I.Y. metodą "kopiuj wklej", debiut w piśmie Literatura w 1998 roku, potem wiele lat przerwy, publikował jeszcze w zinach punk rockowych "Ściana Wschodnia" i "Liberation", no i na facebook'u, na własnej stronce. Tekściarz zespołów NIESTETY, STARCIE, oraz "tekstowy wolny strzelec", oczywiście bez przesady!!! Współpracował tekstowo z zespołami - DR NAGNIOT, EL BANDA, ANTYHIPOKRYZJA, czy STREGESTI (kawałek na płycie się nie ukazał, ale kto wie) oraz EMU ON THE ROAD - rock, ostatnio zaczął współpracę z zespołem ZAKŁAD PRODUKCYJNY (punk 77 ) .

Jan Chłopecki - Rotten / strona-wiersze-kontakt

środa, 1 listopada 2017

Zenon Cichy - Quo vadis homo sapiens...?

Zenon Cichy

Quo vadis homo sapiens...?

ZAGADKOWE ŻYCIE

Czy też chcemy, czy nie chcemy -

nie ma rady!

Spotykamy często w życiu

zagadki, szarady!

Posłuchajcie przyjaciele

dobrej rady:

Rozwiązujmy wszyscy razem

zagadki, szarady.

Kto na przykład tym w Bydgoszczy

ciosy zadał?

Prokurator nie rozstrzygnął!

A to ci szarada!

Kto trujące fiolki rzucił

do gromady?

Nie wykryją pewnie sprawców

śmierdzącej szarady.

Pamiętamy krwawy Poznań,

Gdańsk i Radom...

Kto do ludzi kazał strzelać -

do dziś jest szaradą!

Kto towary ściągnął z półek

i spod lady?

Nie odgadniesz tajemnicy

handlowej szarady!

Kto dziś szczerą prawdę głosi?

Kto źle gada?

Telewizja prawdę mówi,

czy to też szarada?

Kto przyjaciel, a kto wróg nasz?

Szkoda gadać!

Bez pół litra nie rozbieriosz -

taka to szarada!

Konfrontacja nam skądś grozi -

trudna rada!

A właściwie, skąd ten kryzys?

Oto jest szarada!

--------------------------------wrzesień 1981r.

DO WSZYSTKICH SUMIEŃ ŚWIATA

Dokąd prowadzi wyścig zbrojeń ?

Nie trzeba wielkiej wyobraźni.

Do wspólnej śmierci trzech pokoleń -

masowej, gigantycznej kaźni!

Niepewny staje się sens trwania,

żadne pociechy nie pomogą...

Nic przecież po nas nie zostanie!

A jeśli nawet, to dla kogo?!

Więc póki jeszcze nie za późno,

WOŁAM DO WSZYSTKICH SUMIEŃ ŚWIATA:

Bądźmy przyszłości świata kuźnią.

Niech trwa w pokoju długie lata!

Wstrzymać szaleńczy wyścig zbrojeń!

Wyplenić wszelkie zło na Ziemi,

aby nie było zbrodni, wojen,

kalek i z głodu ludzkich cieni!

Zenon Cichy

KTO ODPOWIE?

Dokąd na oślep świat ten pędzi?

Jaka go siła tak pogania,

że się znajduje na krawędzi

ludzkiego bytu i konania?

Kto nam szykuje koniec świata?

Czy Bóg, czy człowiek jego sprawcą?

Kto wie, jaka ostatnia data?

Kto będzie tylu ciał oprawcą?

Czy świat ten światem jest ostatnim?

Co niesie era atomowa?

Czy ktoś przeżyje ten kataklizm?

Czy życie zacznie się od nowa?

Kto na pytania te odpowie?

Czy nie ma żadnej już nadziei,

ażeby złu temu zapobiec?

Pójdziemy w nicość po kolei?

APOKALIPSA

Jedzie wóz oświetlony latarniami,

wokół mnóstwo gwiazd marzycielek

o pulsującym życiu na nich,

bo takich w kosmosie jest niewiele.

Czy tylko Ziemia doznała zaszczytu

być oddaną w posiadanie ludzi,

dążących do jej rozkwitu?

Pytanie to wątpliwości budzi.

Quo vadis homo sapiens,

uznający się za wybrańca Boga?

Zmieniasz linie na swej mapie,

czyniąc wśród sąsiadow wroga!

Prowadzisz stale wyścig zbrojeń,

by mieć przewagę nad swym wrogiem.

Chcesz spełnić jedno ze swych urojeń:

Być na tym globie Panem Bogiem!

Ogarnięty krwawą wendetą

użyjesz najgroźniejszej broni skrycie...

A Ziemia stanie się planetą

jak inne - marzącą, by powstało życie!

JESZCZE NADZIEJA

Jeszcze nas cieszą wiosny

świeżą, bujną zielenią,

jeszcze przyroda służy

żyjącym pokoleniom.

Jeszcze nadzieja w ludziach,

lecz może się tak zdarzyć,

że już nie będzie komu

zliczyć kalendarzy...

Jeszcze wracają ptaki,

wiją gniazda w nadziei...

A jeśli jej zabraknie,

gdzie się wtedy podzieją?

W OJCZYŹNIE MOJEJ

W Ojczyźnie mojej pod polskim niebem

są śnieżne zimy, jesienne deszcze,

wiosny i lata pachnące chlebem...