HoldStil - band

HoldStill –  to jeden z oryginalniejszych tworów na polskiej scenie, stworzony przez wokalistę i producenta muzycznego którym jest Andrzej „Deko” Junkiert. Grupa prezentuje muzykę elektroniczną z domieszką wielu gatunków takich jak: triphop, chillout czy synth pop, i wzbogaca to wszystko pełnymi emocji wokalami oraz brzmieniem gitar. Ich muzyka wielokrotnie była oceniana mianem „ wyjątkowa i niepowtarzalna „ a dowodem na to jest pięcioletnia obecność na scenie muzycznej oraz trzy albumy LP, których recenzje zawsze były wysoko notowane wśród słuchaczy.

Przez pięć lat działalności HoldStill wydane zostały niezależnie trzy płyty LP oraz dwie EP zdobywając pozytywne recenzje, uznanie wśród krytyków oraz coraz większe zainteresowanie słuchaczy. Andrzej „Deko” Junkiert rozpoczął przygodę z produkcją muzyczną. Współpracował z wieloma wokalistkami i muzykami. Razem zagrali ponad sto koncertów w Polsce oraz zagranicą.

Ich muzyka to podróż przez krainę pełną mroku, strachu, samotności, pytań, nadziei, miłości, snów na jawie i zderzeń z brutalną rzeczywistością. Uczucia te widoczne są przede wszystkim podczas energicznych koncertów. Występy cechują się częstym wybuchem emocji oraz własnej ekspresji.

Aktualnie HoldStill poszukuje wydawcy na najnowszy album zatytułowany „ Cztery strony świadomości „ .

Dotychczasowa dyskografia:

- czerwiec 2010r. : LP „ Pierwsza godzina życia „

- grudzień 2010r. : LP „ Retrospekcja „

- maj 2011r. : EP „ Reanimacja dźwięku „

- lipiec 2011r. : LP „ holdStill „

- styczeń 2012r. : EP „ Strach przed umieraniem „

- październik 2012r. : 3x Singiel

- styczeń 2014r. : LP „ Cztery strony świadomości „ – Poszukiwany wydawca

 

Aktualny skład HoldStill:

- Andrzej „ Deko „ Junkiert : producent muzyczny, wokalista, elektronika.

- Dominika Gąsowska: wokal

- Mateusz Wegner: gitara elektryczna.

- Alik Dziki: gitara basowa.

Facebook:

https://www.facebook.com/HoldStill

YouTube:

www.youtube.com/user/HoldStillOfficial

www.youtube.com/user/holdStillTV/videos

Robert Szymański - Wychodzenie na ulice nie jest rozsądne - wiem...

2014-01-28

Robert Szymański

Wychodzenie na ulice nie jest rozsądne 

- wiem...

Piszę te słowa mając na uwadze wyłącznie postawę obywatelską. Nie wnikając przy tym w żadne przekonania polityczne.
Ukrański Parlament przed chwilą niemal jednogłośnie odwołał kilka Ustaw, które sam był łaskaw podjąć w ostatnim czasie, Ciekawy to widok, kiedy ichnie p”osły” niemal jednogłośnie odwoływały swoje własne pomysły sprzed kilku tygodni, mimo, że żadem wniosek społeczny w tej sprawie nie został złożony(!)… 

Może wyjrzeli za okno? Otrząsnęli się? może… A co tam słychać w naszym Parlamencie? W ciągu ostatniego roku „sejmowa większość” odrzuciła kilka prawidłowo złożonych wniosków referendalnych, podpisanych łącznie przez kila milionów obywateli. (w sprawie „wieku emerytalnego 67+” i „wysyłania sześciolatków do szkół”). Podtarto się nimi?…(może rozsądniej było mleć te podpisy we własnym zakresie od razu po ich zebraniu?) W ostatnich tygodniach przyjęto Ustawy o „zagranicznej pomocy” zezwalającej na udział obcych służb w tłumieniu manifestacji w Polsce, ograniczono inne swobody obywatelskie związane z organizowaniem protestów, ograniczono wolność słowa swobodę wypowiedzi w Internecie, bez konsultacji społecznych i niemal bez informacji przepchnięto Ustawę o lasach państwowych, Ustawę o GMO, zmodyfikowano opodatkowanie np. twórców, jakiś szpital sprzedano, takie tam, o kilku „drobiazgach” zapewne zapomniałem wspomnieć…

 Który z tych pomysłów znalazł się w przedwyborczych programach zwycięzców ostatnich wyborów? Przypominacie sobie? Czego dzisiaj możemy nauczyć Ukraińców jako obywateli? Że zamiast wychodzić na ulice należy raczej zbierać podpisy pod wnioskami referendalnymi i wysyłać je do Parlamentu? A jeżeli protestować to jedynie merytorycznie i co najwyżej w sieci? W skrajnej ostateczności poczekać do wyborów! Ciekawe czy uwierzą na tej Ukrainie?…

Tomasz Socha- Harfa i Miecz

Tomasz Socha

Harfa i Miecz

 „Pasterz i żywy ogień.” 

Liście jesiennych drzew tańczyły powoli z gałęźmi do rytmu pieśni wyśpiewywanej przez wiatr. Wiolin był tego dnia jak ówczesna pogoda; spokojny i szczęśliwy. Zbiory wełny dały mu porządne zyski, więc młody pasterz na razie nie musiał się martwić o pieniądze. W Wemie, małym miasteczku opodal sierocińca zwanego Magiczną Przystanią, raczej wszyscy żyli dostatnio, szczęście Wiolina opierało się na tym, że zarobił dzięki swojej pracy. Dzięki swojej pasji. Cieszył nią siebie i innych. Lubił wyprowadzać swoje owieczki niedaleko Magicznej Przystani, ponieważ puszyste zwierzaki sprawiały niezwykłą radość dzieciom. W sumie nie był to tylko dom dla sierot. Był to dom dla każdego. Mężczyzna urodził się jako lif ziemi, czemu wyraz dawała jego zielona skóra. Nie miał szczególnych nadzwyczajnych magicznych, urodził się z miłości swojej matki i ojca. Nie wyłonił się z drzewa, nie spadł z nieba, nie wyszedł z wody...

 Powstał w zupełnie prozaiczny sposób. Ale posiadał naturalnych rodziców. To go cieszyło. Siedząc tak w białym parku – nazwanym tak najpewniej z powodu białych ławek; ta nazwa towarzyszyła temu miejscu od dawien dawna – rozmyślał nad życiem. Lifom zrodzonym magią przyrody zazdrościł długowieczności. Mogli poświęcić więcej czasu na dokonywanie życiowych wyborów. Ale pasterzowi i tak zostało dane więcej czasu niż ludziom, więc może to i dobrze. Koniec końców, dwudzieste urodziny Wiolina dawno pochłonęła przeszłość. Mniej więcej wszyscy lubią zachód słońca. Z tą myślą i o tej porze mężczyzna wyszedł na spotkanie przeznaczeniu. Przeczesał swą czarną czuprynę, ubrał białą koszulę z guzikami i granatowe spodnie. Czarne buty aż lśniły. Brakowało mu pojęcia na temat tego, czy to dobry strój. I trochę pewności siebie. Obiecał tym razem dać sobie radę, bo i okazja się nadarzyła. Na ławce przy jednym ze zwisających na ścianie lampionów przysiadła młoda niewiasta. Miała na sobie brązową sukienkę, takież buty i słomkowy kapelusz. Od czasu do czasu wpatrywała się w gwiazdy, lecz zaraz spuszczała wzrok. Pastuch siedział zdezorientowany. Olśniła go. A to już poderwał się, by ruszyć jej na powitanie, a to znów siadał speszony. Stresowała go możliwość odtrącenia. Czasem przychodziła nadzieja, że dziewczyna wyrazi zainteresowanie choćby krótką pogawędką, jednakże odchodziła równie prędko. Dzielił go krok od piękna, jednak niewidzialna bariera zabraniała cokolwiek zrobić. 

Dodatkowo w świetle lampionu ujrzał, że piękność ma czerwony kolor skóry. Poczuł się jak powalony na glebę wojownik w ciężkiej zbroi. Lifowie ognia i ziemi mogliby się zjednoczyć? Jednak zjawiskowy owoc zakazany zaczął się oddalać. Wstała z ławki i ruszyła w głąb parku. Ruszył. Ot tak. Nie wiedział dlaczego. Tak naprawdę poderwany został przez silne pragnienie poznania jej. Okazja mogłaby przeminąć i zostać na zawsze w czasie przeszłym. Czuł, że nie może do tego dopuścić. Szli... raczej szedł za nią, a ciemności zaczęły opanowywać Ysanaar, zieloną wyspę, która zawsze jest jednakowo piękna. Po przeciwnych stronach świata pojawiły się już dwa księżyce: rogal i kula. Bogini Artima wymalowała gwiazdami calutkie niebo. Wszystkie kroki zwolniły. Nadchodziła noc. A oni wciąż szli, śmiało i bez skrępowania, aż ognista – jak nazwał ją w swych myślach pasterz – przystanęła. Zaskoczony prawie na nią wpadł. - Czy pan mnie śledzi? - zapytała bez ogródek. - Ja... - wyjąkał. - Znaczy. Chciałem mieć na panią oko, bo, wie pani, ciemno się robi, niebezpiecznie... Uśmiechnęła się. - To pan jest tym pastuszkiem, który przychodzi co dzień pod Magiczną Przystań z owcami? - wyraziła entuzjastycznie, widocznie zadowolona z odkrycia. - Tak.Wypasam owce od lat, to moja pasja. Przy okazji daje trochę zarobić - pokazał zęby w uśmiechu. Mam na Imię Wiolin, mieszkam tu, niedaleko. 

A, pani?... - Irina. Jestem wychowanką Przystani. Teraz tam pracuję. Jestem lifką ognia, więc mogę palić w kominku i takie tam - zażartowała, po czym oboje zaśmiali się wesoło. Po chwili milczenia zapytała. - Jesteś lifem ziemi, jak widzę? - Tak - westchnął. - Nie mam jakiejś wielkiej mocy magicznej, ale dość wygodnie gada mi się ze zwierzętami - rozweselił rozmówczynię. Znów na chwilę zamilkli, po czym dziewczyna powiedziała niepewnie. - Kiedy to mówiłeś, brzmiałeś, jakbyś był zrezygnowany, czy coś... - Nie, nie, wszystko jest w porządku - pośpieszył z wyjaśnieniem. - A jednak coś wyczułam. Wlepił wzrok w ścieżkę. Mierzył i warzył mnóstwo słów, nie potrafiąc wybrać właściwych. W końcu zdecydował się na kilka: - Otóż. Chciałbym cię bliżej poznać, ale... ty jesteś żywiołem ognia, ja ziemi, drzew, traw, rozumiesz? Ogień z trawą chyba słabo by się zgrał... Zastanowiła się przez chwilę. - Jesteśmy innego podgatunku, ale oboje jesteśmy lifami. Kolorowymi ludźmi, jak to mówią - jej uśmiech pocieszył pasterza. - Co do ludzi; też mają różne charaktery. Czasem podobno pasują do siebie ogień i woda. Równoważą się. Moim zdaniem to nic, że jesteśmy trochę inni. - W sumie ogniści i ziemni nie są ze sobą skłóceni - wywnioskował Wiolin. - A wszystkim lifom nie wolno wszczynać wojen. Tako rzecze bogini - dokończyła uroczyście Irina. W sumie, skoro nie mają niczego przeciwko sobie, co miałoby im przeszkodzić w znajomości?Zaproponował, że odprowadzi ją do domu, tak też zrobił. Rozstali się do następnego, rychłego zobaczenia. Nadal co rano dzieci z Magicznej Przystani wychodziły pobawić się z owcami, a Irina wychodziła wraz z nimi.