Desperat zine: listopada 2017

czwartek, 30 listopada 2017

Thief Of Time - dungeon metal

Thief Of Time

dungeon metal

Zespół został zawiązany w 2015 roku z inicjatywy Szymona Balcerka. Dungeon Metal bierze się z połączenia doomowego wokalu i niejednoznacznych, mrocznych tekstów z wysokimi harmoniami gitar i klawiszy. Obecny skład gra od czerwca 2016.

skład:

Szymon Harris Balcerek - perkusja

Łukasz Kubis - klawisze

Sebastian Kubis - gitara rytmiczna

Adrian Hudzikowski - gitara prowadząca

Michał Goździkiewicz - wokal

Pędzel - bas

https://youtu.be/wn2w_OdC7ds

kontakt-

https://www.facebook.com/ThiefOfTimeMystic/

niedziela, 26 listopada 2017

W domu spali żołnierze (wspomnienia) - Zenon Cichy

Zenon Cichy

W domu spali żołnierze

(wspomnienia)

Urodziłem się w październiku 1945 roku we wsi Wojnowice w woj.

poznańskim (powiat Nowy Tomyśl), więc wojnę znam tylko z opowiadań

i wspomnień rodzinnych oraz obserwacji ich skutków. Ponieważ są,

moim zdaniem, dość ciekawe, pragnę się nimi podzielić.

Na początku wojny była paniczna ucieczka rodzin furmankami z Wojnowic

w głąb kraju. Zostali nieliczni, przeważnie starzy ludzie i pilnowali dobytku

swojego i sąsiadów.

Wkrótce jednak wszyscy wracali na własne

gospodarstwa, bo już wszędzie byli Niemcy. Starsze rodzeństwo zostało

wywiezione na roboty do Niemiec. Na szczęście brat i siostra trafili do

ludzkich bauerów, siostra była traktowana niemal jak członek rodziny.

Ponieważ byli w tej samej miejscowości, mogli się ze sobą spotykać,

było im raźniej. Po wojnie dzieci bauera, którymi zajmowała się siostra,

przyjeżdżały ją odwiedzać i przywoziły upominki i różne rzeczy, których

u nas było brak.

Podczas przemarszów przez wieś Niemcy często obierali sobie naszą

chatę - lepiankę pod strzechą jako kwaterę na nocleg, zamiast okazałych

budynków. Widocznie czuli się w niej bezpieczniej. Do rodziców odnosili

się przyzwoiciej, niż Rosjanie, którzy wyzwalając nasz kraj też obrali sobie

naszą chatę na nocleg. Powyjadali nam zapasy, pili wódkę w nadmiarze

i wtedy się awanturowali. Nawet pijany Rosjanin mierzył karabinem do

mamy, by ją zgwałcić, ale dowódca w porę to zauważył i go odsunął.

Na naszym polu przy drodze został zakopany niemiecki jeniec, zastrzelony

przez żołnierza rosyjskiego, który prowadził grupę Niemców

i sąsiadom z drugiej strony drogi wydał polecenie zakopania go. Nieznana

jest tożsamość tego Niemca.

Brat mi pokazał to miejsce i pamiętam, że

tam przez jakiś czas zboże bujniej rosło.

Do mojej klasy chodzili koleżanka Basia i kolega Zdzichu, którzy

byli dziećmi Rosjan, lecz nie znali swych ojców. Byli owocem gwałtów

żołnierzy rosyjskich na polskich dziewczynach i kobietach, gdy wyzwalali nasz kraj.

Ponieważ urodzili się krótko przed i po mnie, a mnie w rodzinie nikt się nie spodziewał, bo rodzeństwo było już dorosłe lub dorastające, zaczynałem mieć wątpliwości, czyim jestem dzieckiem. Na szczęście kiedyś, gdy byłem w sąsiednim miasteczku Opalenica, ktoś, kto znał mojego ojca, zapytał mnie: "Ty chyba jesteś syn Cichego, bo taki podobny?" To rozwiało moje wątpliwości.

( fragment książki "Urodzony za późno" )

środa, 22 listopada 2017

Temperatura metalu - Piotr Kasperowicz

Temperatura metalu

Wszystko, o czym myślałem wcześniej, straciło znaczenie. Bezsilność odzierała egzystencje z jakiegokolwiek sensu, a gniew narastał potwornie kształtnie wobec odniesionych strat. Jedna informacja zdeklasowała wszelkie dotychczasowe priorytety. Wewnętrzny ład wypracowany przez lata pracy nad sobą, nagle okazał się warty mniej niż gruba waluta po denominacji. Odczytałem zaistnienie faktu wcześniej niż inni. Nie chciano mówić o szczegółach przez telefon, ale ja wiedziałem już w momencie kiedy tylko padło pytanie:

- Co się stało?

Oczywiście wytłumaczyłem to sobie jako kolejne czarnowidztwo na motywach moich ulubionych skłonności, zazwyczaj polegających na szukaniu w mroku wszelkich prawdopodobnych rozwiązań. Uwielbiałem prorokowanie nad próżnym. Przewidywanie w możliwościach, które zazwyczaj nie mogły się wydarzyć. Niestety, tym razem wyobrażenia okazały się trafne. Tak absolutnie, idealnie i stuprocentowo w punkt. W sam środek podłości. Przebłysk świadomości szybszy niż impuls we wnętrzu światłowodu.

Wczoraj, kiedy jako niezrealizowane medium przeżywałem kolejne nic nieznaczące załamanie. Chwilową zapaść w sobie opartą na bazie niemocy. Zwykłą nieciągłość stabilnego nastroju, niewartą wzmianki w katalogu zdarzeń. Była to jednak poważna, emocjonalna wyrwa, niczym przydomowa depresja w obejściu samotnej chatki posadowionej w Alpach, w strefie lodowców. Dokładnie wtedy, wczoraj popołudniu, w pewnym momencie ogarnęła mnie fala pozytywnych odczuć.

- Sąsiad nie żyje. Zginął. Na miejscu. W wypadku samochodowym. Wczoraj. Popołudniu.

Odwiedził mnie sąsiad. Jako przepływające lśnienie. Stanowiłem bowiem drobny fragment życia zmarłego, a to akurat w tamtej chwili całe życie wyświetliło mu sie przed zamykanymi na wieki oczami. Umykająca z ciała energia, która po drodze do domu powraca wszystkimi kanałami, które kiedyś odwiedziła, lub które kiedykolwiek dały jej powód do zaistnienia. Przemknął obok mnie jak wiązka fotonów, widoczna jedynie dla serca. Jeden z tych bardziej lubianych przez mnie współmieszkańców. Jak na ironię.

Do tego stopnia optymistyczna, że zacząłem śmiać się w trakcie ślęczenia nad książką i czytania po raz setny jednego zdania, które wciąż przepadało w próżni pomiędzy kartką, a stanem mego umysłu. Jednocześnie pomyślałem, że wariuje, i że to jakaś wyższa moc oświetliła na moment moje utytłane w czerni myśli. Chociaż według osobistego pojmowania, oba te zjawiska na raz zdecydowanie się wykluczały. Nie odbierałem nigdy ciemności i światła jako zjawisk choćby zbliżonych do zborności w swym występowaniu. Teraz już wiedziałem. Połączyłem punkty w czasie. Jeszcze nie oszalałem.

Wiadomo, chamów nie wzywają do nieba przed czasem. Mieszkał dwa pokoje dalej. Był taktowny i kulturalny. Inteligentny, szczupły, wysoki, przystojny. Dostał od życia pełen pakiet. Na krótko. Jakby tylko wypożyczono mu to wszystko bez możliwości prolongaty. Niewyobrażalne świństwo losu, darowane w ozdobnej szkatułce z bogato inkrustowanymi złotem detalami. Jak tort urodzinowy przełożony najmniej szlachetną z pleśni. Wczoraj martwił się o stan projektu jaki miał przygotować do pracy, a dziś osiągnął temperaturę metalu w przemysłowej lodówce. Jutro po nim zapłaczą. Pojutrze załamią ręce. Za tydzień uczczą chwilą milczenia. Za miesiąc zapomną. A ja to wszystko będę czuł.

Kilka dni później odbył się pogrzeb. Wiało i rzucało lodem jak w styczniu na tatrzańskiej Dziurawej Przełęczy. W kaplicy spotkałem jego brata. Wychodził z matką z zakrystii. Szli pod rękę. Choć w zasadzie to ona prowadziła jego. A raczej jego umęczone ciało pozbawione chęci życia i sensu ku temu. Identyczne z wyglądu i w szczegółach zachowania, jak to u bliźniaków. Wtedy już nie wytrzymałem.

Piotr Kasperowicz

niedziela, 5 listopada 2017

MY LUNATYCY-rzecz o Republice

Pierwsza książka napisana przez fanów kultowego, toruńskiego zespołu Republika,

zawiera wywiady m.in. z menadżerami grupy, rodziną (m.in. z córką Grzegorza Ciechowskiego Weroniką Ciechowską, szwagierką Grzegorza Agnieszką Wędrowską i siostrą Ciechowskiego Aleksandrą Krzemińską) , przyjaciółmi muzyków i przede wszystkim z... fanami zespołu.

Stanowią oni bowiem wciąż biało-czarną armię miłośników Republiki. Ich wspomnienia nie tylko pokazują fenomen legendarnej grupy, ale także podkreślają, jak ważnym zespołem w ich życiu była i jest Republika.

Dzięki rozmowom z toruńskimi muzykami, gwiazdami ogólnopolskiej sceny alternatywnej poznajemy miejsca najbardziej związane z Republiką, przede wszystkim klub „Od Nowa”. Poznajemy także toruńską, muzyczną scenę lat 80., która kształtowała oblicze polskiej muzyki rockowej. Bardzo osobiste rozmowy z muzykami Kobranocki, Atrakcyjnego Kazimierza, Rejestracji czy Bikini tworzą niezwykłą atmosferę tej książki.

Autorzy tej publikacji, to rodowici torunianie, którzy od początku istnienia Republiki są jej oddanymi wielbicielami. Podjęli oni wyzwanie i postanowili podzielić się z Państwem wspomnieniami osób, którzy pozostali przy Republice na zawsze. Książka jest hołdem złożonym nie tylko toruńskiej grupie, ale także ogromnej rzeszy jej entuzjastów.

Anna Sztuczka, w latach 80. prowadziła fanklub Republiki „Moje Modły”. Współorganizatorka koncertów związanych z Republiką w „Od Nowie” oraz wystaw w Tczewie. Obecnie menadżerka zespołów Rejestracja, Cela nr 3, oraz Half Light.

Krzysztof Janiszewski, obecnie wokalista zespołu Half Light. Jego album „Nowe orientacje” to hołd złożony Republice.

Liczba stron: 576

Format: 145 x 205 mm

Oprawa: twarda

ISBN: 9788328701090

Wydanie: I

https://muza.com.pl/literatura-faktu/2101-my-lunatycy-rzecz-o-republice-9788328701090.html

https://www.facebook.com/anula.tn/media_set?set=a.10202498047844102.1582254192&type=3

https://www.youtube.com/watch?v=oJDXC-qbkFk&t=4978s

środa, 1 listopada 2017

Zenon Cichy - Quo vadis homo sapiens...?

Zenon Cichy

Quo vadis homo sapiens...?

ZAGADKOWE ŻYCIE

Czy też chcemy, czy nie chcemy -

nie ma rady!

Spotykamy często w życiu

zagadki, szarady!

Posłuchajcie przyjaciele

dobrej rady:

Rozwiązujmy wszyscy razem

zagadki, szarady.

Kto na przykład tym w Bydgoszczy

ciosy zadał?

Prokurator nie rozstrzygnął!

A to ci szarada!

Kto trujące fiolki rzucił

do gromady?

Nie wykryją pewnie sprawców

śmierdzącej szarady.

Pamiętamy krwawy Poznań,

Gdańsk i Radom...

Kto do ludzi kazał strzelać -

do dziś jest szaradą!

Kto towary ściągnął z półek

i spod lady?

Nie odgadniesz tajemnicy

handlowej szarady!

Kto dziś szczerą prawdę głosi?

Kto źle gada?

Telewizja prawdę mówi,

czy to też szarada?

Kto przyjaciel, a kto wróg nasz?

Szkoda gadać!

Bez pół litra nie rozbieriosz -

taka to szarada!

Konfrontacja nam skądś grozi -

trudna rada!

A właściwie, skąd ten kryzys?

Oto jest szarada!

--------------------------------wrzesień 1981r.

DO WSZYSTKICH SUMIEŃ ŚWIATA

Dokąd prowadzi wyścig zbrojeń ?

Nie trzeba wielkiej wyobraźni.

Do wspólnej śmierci trzech pokoleń -

masowej, gigantycznej kaźni!

Niepewny staje się sens trwania,

żadne pociechy nie pomogą...

Nic przecież po nas nie zostanie!

A jeśli nawet, to dla kogo?!

Więc póki jeszcze nie za późno,

WOŁAM DO WSZYSTKICH SUMIEŃ ŚWIATA:

Bądźmy przyszłości świata kuźnią.

Niech trwa w pokoju długie lata!

Wstrzymać szaleńczy wyścig zbrojeń!

Wyplenić wszelkie zło na Ziemi,

aby nie było zbrodni, wojen,

kalek i z głodu ludzkich cieni!

Zenon Cichy

KTO ODPOWIE?

Dokąd na oślep świat ten pędzi?

Jaka go siła tak pogania,

że się znajduje na krawędzi

ludzkiego bytu i konania?

Kto nam szykuje koniec świata?

Czy Bóg, czy człowiek jego sprawcą?

Kto wie, jaka ostatnia data?

Kto będzie tylu ciał oprawcą?

Czy świat ten światem jest ostatnim?

Co niesie era atomowa?

Czy ktoś przeżyje ten kataklizm?

Czy życie zacznie się od nowa?

Kto na pytania te odpowie?

Czy nie ma żadnej już nadziei,

ażeby złu temu zapobiec?

Pójdziemy w nicość po kolei?

APOKALIPSA

Jedzie wóz oświetlony latarniami,

wokół mnóstwo gwiazd marzycielek

o pulsującym życiu na nich,

bo takich w kosmosie jest niewiele.

Czy tylko Ziemia doznała zaszczytu

być oddaną w posiadanie ludzi,

dążących do jej rozkwitu?

Pytanie to wątpliwości budzi.

Quo vadis homo sapiens,

uznający się za wybrańca Boga?

Zmieniasz linie na swej mapie,

czyniąc wśród sąsiadow wroga!

Prowadzisz stale wyścig zbrojeń,

by mieć przewagę nad swym wrogiem.

Chcesz spełnić jedno ze swych urojeń:

Być na tym globie Panem Bogiem!

Ogarnięty krwawą wendetą

użyjesz najgroźniejszej broni skrycie...

A Ziemia stanie się planetą

jak inne - marzącą, by powstało życie!

JESZCZE NADZIEJA

Jeszcze nas cieszą wiosny

świeżą, bujną zielenią,

jeszcze przyroda służy

żyjącym pokoleniom.

Jeszcze nadzieja w ludziach,

lecz może się tak zdarzyć,

że już nie będzie komu

zliczyć kalendarzy...

Jeszcze wracają ptaki,

wiją gniazda w nadziei...

A jeśli jej zabraknie,

gdzie się wtedy podzieją?

W OJCZYŹNIE MOJEJ

W Ojczyźnie mojej pod polskim niebem

są śnieżne zimy, jesienne deszcze,

wiosny i lata pachnące chlebem...