Temperatura metalu - Piotr Kasperowicz

Temperatura metalu

Wszystko, o czym myślałem wcześniej, straciło znaczenie. Bezsilność odzierała egzystencje z jakiegokolwiek sensu, a gniew narastał potwornie kształtnie wobec odniesionych strat. Jedna informacja zdeklasowała wszelkie dotychczasowe priorytety. Wewnętrzny ład wypracowany przez lata pracy nad sobą, nagle okazał się warty mniej niż gruba waluta po denominacji. Odczytałem zaistnienie faktu wcześniej niż inni. Nie chciano mówić o szczegółach przez telefon, ale ja wiedziałem już w momencie kiedy tylko padło pytanie:

- Co się stało?

Oczywiście wytłumaczyłem to sobie jako kolejne czarnowidztwo na motywach moich ulubionych skłonności, zazwyczaj polegających na szukaniu w mroku wszelkich prawdopodobnych rozwiązań. Uwielbiałem prorokowanie nad próżnym. Przewidywanie w możliwościach, które zazwyczaj nie mogły się wydarzyć. Niestety, tym razem wyobrażenia okazały się trafne. Tak absolutnie, idealnie i stuprocentowo w punkt. W sam środek podłości. Przebłysk świadomości szybszy niż impuls we wnętrzu światłowodu.

Wczoraj, kiedy jako niezrealizowane medium przeżywałem kolejne nic nieznaczące załamanie. Chwilową zapaść w sobie opartą na bazie niemocy. Zwykłą nieciągłość stabilnego nastroju, niewartą wzmianki w katalogu zdarzeń. Była to jednak poważna, emocjonalna wyrwa, niczym przydomowa depresja w obejściu samotnej chatki posadowionej w Alpach, w strefie lodowców. Dokładnie wtedy, wczoraj popołudniu, w pewnym momencie ogarnęła mnie fala pozytywnych odczuć.

- Sąsiad nie żyje. Zginął. Na miejscu. W wypadku samochodowym. Wczoraj. Popołudniu.

Odwiedził mnie sąsiad. Jako przepływające lśnienie. Stanowiłem bowiem drobny fragment życia zmarłego, a to akurat w tamtej chwili całe życie wyświetliło mu sie przed zamykanymi na wieki oczami. Umykająca z ciała energia, która po drodze do domu powraca wszystkimi kanałami, które kiedyś odwiedziła, lub które kiedykolwiek dały jej powód do zaistnienia. Przemknął obok mnie jak wiązka fotonów, widoczna jedynie dla serca. Jeden z tych bardziej lubianych przez mnie współmieszkańców. Jak na ironię.

Do tego stopnia optymistyczna, że zacząłem śmiać się w trakcie ślęczenia nad książką i czytania po raz setny jednego zdania, które wciąż przepadało w próżni pomiędzy kartką, a stanem mego umysłu. Jednocześnie pomyślałem, że wariuje, i że to jakaś wyższa moc oświetliła na moment moje utytłane w czerni myśli. Chociaż według osobistego pojmowania, oba te zjawiska na raz zdecydowanie się wykluczały. Nie odbierałem nigdy ciemności i światła jako zjawisk choćby zbliżonych do zborności w swym występowaniu. Teraz już wiedziałem. Połączyłem punkty w czasie. Jeszcze nie oszalałem.

Wiadomo, chamów nie wzywają do nieba przed czasem. Mieszkał dwa pokoje dalej. Był taktowny i kulturalny. Inteligentny, szczupły, wysoki, przystojny. Dostał od życia pełen pakiet. Na krótko. Jakby tylko wypożyczono mu to wszystko bez możliwości prolongaty. Niewyobrażalne świństwo losu, darowane w ozdobnej szkatułce z bogato inkrustowanymi złotem detalami. Jak tort urodzinowy przełożony najmniej szlachetną z pleśni. Wczoraj martwił się o stan projektu jaki miał przygotować do pracy, a dziś osiągnął temperaturę metalu w przemysłowej lodówce. Jutro po nim zapłaczą. Pojutrze załamią ręce. Za tydzień uczczą chwilą milczenia. Za miesiąc zapomną. A ja to wszystko będę czuł.

Kilka dni później odbył się pogrzeb. Wiało i rzucało lodem jak w styczniu na tatrzańskiej Dziurawej Przełęczy. W kaplicy spotkałem jego brata. Wychodził z matką z zakrystii. Szli pod rękę. Choć w zasadzie to ona prowadziła jego. A raczej jego umęczone ciało pozbawione chęci życia i sensu ku temu. Identyczne z wyglądu i w szczegółach zachowania, jak to u bliźniaków. Wtedy już nie wytrzymałem.

Piotr Kasperowicz