W domu spali żołnierze (wspomnienia) - Zenon Cichy

Zenon Cichy

W domu spali żołnierze 

(wspomnienia)

Urodziłem się w październiku 1945 roku we wsi Wojnowice w woj.

poznańskim (powiat Nowy Tomyśl), więc wojnę znam tylko z opowiadań

i wspomnień rodzinnych oraz obserwacji ich skutków. Ponieważ są,

moim zdaniem, dość ciekawe, pragnę się nimi podzielić.

Na początku wojny była paniczna ucieczka rodzin furmankami z Wojnowic

w głąb kraju. Zostali nieliczni, przeważnie starzy ludzie i pilnowali dobytku

swojego i sąsiadów. 

Wkrótce jednak wszyscy wracali na własne

gospodarstwa, bo już wszędzie byli Niemcy. Starsze rodzeństwo zostało

wywiezione na roboty do Niemiec. Na szczęście brat i siostra trafili do

ludzkich bauerów, siostra była traktowana niemal jak członek rodziny.

Ponieważ byli w tej samej miejscowości, mogli się ze sobą spotykać,

było im raźniej. Po wojnie dzieci bauera, którymi zajmowała się siostra,

przyjeżdżały ją odwiedzać i przywoziły upominki i różne rzeczy, których

u nas było brak.

Podczas przemarszów przez wieś Niemcy często obierali sobie naszą

chatę - lepiankę pod strzechą jako kwaterę na nocleg, zamiast okazałych

budynków. Widocznie czuli się w niej bezpieczniej. Do rodziców odnosili

się przyzwoiciej, niż Rosjanie, którzy wyzwalając nasz kraj też obrali sobie

naszą chatę na nocleg. Powyjadali nam zapasy, pili wódkę w nadmiarze

i wtedy się awanturowali. Nawet pijany Rosjanin mierzył karabinem do

mamy, by ją zgwałcić, ale dowódca w porę to zauważył i go odsunął.

Na naszym polu przy drodze został zakopany niemiecki jeniec, zastrzelony

przez żołnierza rosyjskiego, który prowadził grupę Niemców

i sąsiadom z drugiej strony drogi wydał polecenie zakopania go. Nieznana

jest tożsamość tego Niemca. 

Brat mi pokazał to miejsce i pamiętam, że

tam przez jakiś czas zboże bujniej rosło.

Do mojej klasy chodzili koleżanka Basia i kolega Zdzichu, którzy

byli dziećmi Rosjan, lecz nie znali swych ojców. Byli owocem gwałtów

żołnierzy rosyjskich na polskich dziewczynach i kobietach, gdy wyzwalali nasz kraj.

Ponieważ urodzili się krótko przed i po mnie, a mnie w rodzinie nikt się nie spodziewał, bo rodzeństwo było już dorosłe lub dorastające, zaczynałem mieć wątpliwości, czyim jestem dzieckiem. Na szczęście kiedyś, gdy byłem w sąsiednim miasteczku Opalenica, ktoś, kto znał mojego ojca, zapytał mnie: "Ty chyba jesteś syn Cichego, bo taki podobny?" To rozwiało moje wątpliwości.

( fragment książki "Urodzony za późno" )