Jolanta Miśkiewicz - Po drugiej stronie szklanej ściany...

 Jolanta Miśkiewicz

 Po drugiej stronie szklanej ściany...

 

Jolanta Miśkiewicz - urodziłam się i mieszkam w Łodzi. Należę do kilku grup literackich, jestem vice szefową Akantu, prowadzę własna Grupę Poetycką Powrót, pisze dla kilku portali, jestem w zarządzie Stowarzyszenia Autorów Polskich. Wydałam 2 tomiki poetyckie, książkę dla młodzieży, 2 e-booki - bajki dla dzieci i powieść dla dorosłych, mam kilkanaście wydań zbiorowych i kilka tomików pokonkursowych. Prowadzę wiele spotkań autorskich dla dzieci i dorosłych w osrodkach kultury, bibliotekach, DPS-ach, a nawet w Zakładzie Karnym i Areszcie Śledczym. Byłam również zproszona przez Kamila Maćkowiaka na jego spotkanie z publicznością w teatrze Jaracza, gdzie czytałam moje wiersze.

foto-Oi Przykry

 

 

Jutro wschodzi

Jutro wschodzi błystno słonecznie 

choć dziś mglistobury jest dzień. 

Wczoraj zaszło ulewnym deszczem. 

Nieczasu zachmurzony sen.

Jutro wschodzące zza gór a może 

z Twoim się budzi uśmiechem. 

Dzisiaj nadzieiste pościelę łoże, 

przykryję się Twoim oddechem.

                                                                                  Wczoraj pod dywan pamięci zamiotę, 

                                                                                             łzy poupycham po kątach, 

                                                                               przejrzę się we wspomnieniu oczu, 

                                                                                               nocne smutki posprzątam.

foto-Oi Przykry

Litania

Ty, dla którego status nieważny
przyjaciółki, kochanki, żony,
dla którego tylko miłość się liczy -
wysłuchaj mnie, Nieogarniony!
 

Ty, który widzisz wszystko,
czy człowiek grzeszny, czy święty,
mądry, czy głupi, dobry czy zły...
Wysłuchaj mnie, Niepojęty!

Ty, dla którego nie istnieją

minuty, godziny, lata, eony

                                        daj mi szczęścia mgnienie...                                                                                 

Wysłuchaj mnie, Niewiadomy!

Ty, który masz cały wszechświat
błagam Cię sercem, duszą, ustami
daj mi miłości gwiezdny skrawek...
Wysłuchaj mnie, Nienazwany!

foto-Oi Przykry

Ptak

Przez tyle lat byłam ptakiem

gnanym zimowymi wichrami.

Przelatywałam świat z wysiłkiem

zmęczonymi skrzydłami.

Zmierzwione pióra myśli

pozlepiane troską codzienną

trwały, byle przetrwać

zobojętniałe wraz ze mną.

W Tobie znalazłam drzewa koronę

co ptaka łagodnie kołysze

i gniazdo bezpieczne i spokój

i śpiewającą ciszę.

W Twój zapach i smak się wtulam,

wydziobuję ziarenka kochania,

zamykam oczy, nic snu nie spłoszy

gdy Twoja mnie dłoń osłania.

foto-Oi Przykry

 Portret

Portret kobiety o spojrzeniu 

przyszłej matki. 

Zdjęcie kobiety z domkiem 

wydętego brzucha. 

Kobieta nietkliwa, niekobieca, 

wyniosła. 

Matka dumna sobą, 

nie dzieckiem niematczyna.

Kochasz mnie deszczem...

Kochasz mnie deszczem
łagodno senno
mruczliwie spływasz po duszy.
Kochasz mnie ulewą nagłą
gwałtowno mocno
w rwących potokach serca.
Kochasz mnie burzą letnią
błyskami piorunów
które przenikają ciało.
Kochasz mnie tęczą barwną
siódmego nieba
kolejnych migotliwych szczytów.
Kochasz się ze mną cudownie
wiem, że nie kochasz
przecież nie kochasz mnie...

foto-Oi Przykry

Jesteś po drugiej stronie

Po drugiej stronie szklanej ściany, 

za przyspieszonym oddechem, 

za zielonym szczęściem schowany, 

znaleziony smutnym uśmiechem.

Po drugiej stronie niepewności, 

za niedokończonymi pytaniami, 

pośród ścierniska wątpliwości 

złocisz się troski kłosami.

Po drugiej stronie oczu przebłystnych, 

w zwyczajnym cudzie schowany, 

mój opiekuńczo czterolistny, 

mój Ty ciernisto ukochany.

foto-Oi Przykry

 

 

 Jak Szachdżahan

Gdy mnie nie będzie nie żałuj, 

kiedy opuszczę ten wielki bal 

wspomnienie o mnie ucałuj 

jak Szahdżahan Mumtaz Mahal.

Szmaragdy z trawy pozbieraj, 

szafiry wody, perły kopuł, 

marmurową koronką ubieraj 

dla marzeń niebyłych cokół.

Niech cudów świata przybędzie, 

niech słońce oczy przetrze, 

na nowym Tadż Mahal siądzie 

i powie: rozwiej łzy wietrze.

Dzisiaj mam z piasku pałace, 

nie mam nawet nadziei, 

niech dusza po balu nie płacze, 

niech piasek w marmur się zmieni.

Gdy mnie nie będzie nie żałuj, 

kiedy opuszczę ten wielki bal, 

wspomnienie o mnie ucałuj 

jak Szachdżahan Mumtaz Mahal.

Wiersze pozwoliłem sobie ozdobić zdjeciami 

autorstwa OI Przykry

https://www.facebook.com/profile.php?id=100003644781147&ref=ts&fref=ts