piątek, 24 maja 2013




Izabela Monika Bill


Cienie z wymarłego sadu 





Izabela Monika Bill urodzona we Wrocławiu 27 maja 1982 roku, z wykształcenia nauczyciel języka polskiego po wrocławskim Kolegium Nauczycielskim ukończonym w 2005 roku. Zawód wykonywany sekretarka. Była przez rok asystentką Bogusława Litwińca.
Poetka, promotorka i animatorka kultury, sopranistka w chórze Canta Nobiscum, współredaktorka dodatku literackiego „Myśli polskiej", współredaktorka strony Stowarzyszenia Jeleniogórski Klub Literacki, współautorka 17 almanachów w Polsce i zagranicą, wydała 3 tomiki "Seksapil duszy" (2011r.), "Kameleony" (2012r.), „Sztuka jedzenia jabłek” (2013r.).
Swoje zdolności aktorskie pokazała w 337 odc. „Dlaczego ja”, „Trudne sprawy” sezon 5 odc. 313 „KamaSutra Show”, „Głęboka woda” sezon 2 oraz "Pierwsza miłość".
Jej wiersze były czytane w radio Judo w Tychach.
Prowadzi autorską stronę www.kochankapoezji.op11.pl
Twórczyni erotyków motoryzacyjnych.
Członkini Stowarzyszenia Jeleniogórskiego Klubu Literackiego, Katolickiego Klubu Literackiego „Źródło” we Wrocławiu, Saloniku 3 Muz we Wrocławiu, Regionalnego Klubu Literackiego z Działoszyna, Grupy Literackiej NURT z Lubania, sympatyczka Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury oddział Warszawa, Grupy HURTOWNIA z Wrocławia, Koła Literatów Polskich im Zbigniewa Herberta we Wrocławiu.
Jej wieczorki prowadzili min: Bogusław Litwiniec, Leszek Żuliński, Kazimierz Burnat, Ewa Syska czy Igor Wieczorek.


Oprócz poezji w kręgu jej zainteresowań pozostaje grafika, fotografia, podróże, kolej, motoryzacja, góry, koty, opuszczone miejsca, pozowanie.




Jej postanowienie

na trawniku
siwieją marzenia
noc je zwodzi
pod przymknięte powieki okien
Księżyc sączy jad pełni
pod pierzyną
sen strzępi
cienie z wymarłego sadu
puste gniazda
skomlą wiatrem
niedokończone pieszczoty
pełzają po podłodze
             rozbita szklanka
                                   wina
                                        dzieli światy
                                                    czeka nas nowa epoka
                                                                                zlodowacenie






Nie było


szepty
odpryskują od ściany
pod paznokciami
świt miesza się z nocą

usta w migawce dotyków
rozmazane w ciemności piersi
twoja głowa na moim ramieniu
zapach włosów przed oczami


obręcz pośladków na kolanach
krzyk sumienia
za późno
pierwsze i ostatnie dobranoc
w pośpiechu zapomniałaś
                                                                                            mi tylko zabrać wspomnienia
                                                                                                              nie szkodzi
                                                                        kawę można pić samemu




Zapomniana

nie pamiętasz już
miękkości bazi nad rzeką
nigdy nie chciałeś zanurzyć
twarzy w dojrzałym zbożu
ani dłoni w malinach
      na jesienne słońce masz okulary
     na zimę ciepłe ubranie
na mnie
brak miejsca
w zegarze potrzeb
                 niepozbierane na czas
                    zgniły owoce wspomnień
w zapomnianym sadzie
przeznaczona na kompost
na cmentarzu twojej ziemi
                                           czekam
by wchłonąć się głęboko
może z cząstką mnie
                                  będziesz lepszym człowiekiem







            Mięso i dusza

                                              wskazówka zegara
                                                   codziennie
                                           dolicza nam
                                  do rachunku
                               za mięso
                       które nosimy

kiedyś nieugięci
dziś zakurzeni
                 na dnie butelki
                              bezzwrotna
kaucja życia
stawia pasjans
          ze zmarszczek
                        starego mięsa
                                     rachunek nadal otwarty
                                                                                                         a dusza?
                                                        promocja przy narodzinach






Jak nie miłość to co?
 
                 miałam bałagan w sercu
             zwinąłeś go w kłębek
poukładanych myśli

w puste noce
             nalałeś mi białe sny
                           niepokój oswoiłeś
                   skrzydłem dłoni
                 spojrzeniem rozjaśniłeś
burzowy horyzont czoła

jagody w środku marca
zabarwiły moje oczy
                     w kolor nadziei
             na zapach róż
w cieple ust






      Upadła Muza

przyszłaś z wiosną
odeszłaś z zimą
         tak niewiele
                    zostawiłaś
słów na śniadanie
na obiad położyłaś
    tylko sztućce odległości
                na kolację
                    zdjęłaś obrus
                                owinęłaś nim
                                                                                                                          dzieciństwo
                                                                                                              pożegnania
                                                                     na stole nadgryzione jabłko
                                                                                     powiedziało mi historię
                                                                           o upadłej muzie
                                             szukającej swego pana





Wspomnienie


Niepamiętam żarusłońca Pamiętaminnyżar Niepamiętam szumudrzew Zagłuszyłgoszept wilgotnychsłów szukającychwodopoju

napustyniciała Szelestowadów buszującychwtrawie rozproszyłodgłos pękającychoczek rozsypującychsięguzików


Malinypocałunków rozgniecionedłońmi spłynęływąskim paskiemzieleni wprostdozakola falującej Laguny Zmęczonepalce owiałaprzyjemnabryza Ciałoznalazło przynależnośćdodrugiego







                       Święty poeta                                   poeta
                         przybity do
                                krzyża
                                      poezji
                                     piórem rąk i nóg
                                                 koroną cierniową
                                            krytyków
                                       krwawi
                           wniebowzięty
              natchnieniem
nasiąknięta dusza
kapie atramentem oczu
            na dłonie
                  matki kartki
                              ciało poety
                                         podczas modlitwy pisania
                                                             jest święte

                                                           


Więcej wierszy i kontakt- http://www.kochankapoezji.op11.pl/


Strone ozdobiłem obrazami Agnieszki Słodkowskiej więcej jej prac na stronie http://www.facebook.com/pages/Slodkowska-Painting/116854598410526






Brak komentarzy:

Prześlij komentarz