- CZTERY WIERSZE O POEZJI - MIESZKO RYBIŃSKI

MIESZKO RYBIŃSKI 

- CZTERY WIERSZE O POEZJI

***

Młoda kobieta pisze wiersz.

Włosy zebrane srebrną spinką.

Nad kartą

kosmyk uciekinier, kołysze się

w takt myśli.

Otwarte okno.

Młoda kobieta pisze wiersz.

Są w ni płatki kwiatów i ona,

Ptaków zaśpiewy i ona,

Kilka trudnych słów ze słownika psychologii i ona.

Przez chwilę młoda kobieta zastanawia się:

„Czy może napisać o pierwszej miłości?”

zaraz jednak.

„Nazbyt wstydzę się tamtej siebie”.

Okno otwarte w słońcu.

2010

***

tak owszem lubię

prowincjonalnych

poetów z ludzkiej prowincji

wywiedzionych 

hen daleko 

wysoko a blisko 

mi do nich

prowincjuszy z prowincji ludzkiej

ichnie sąsiednie stoliki moimi

bywają częściej

czy to Lizbona Kirchstetten Wellington Wiedeń

tak owszem lubię 

poetów którzy na prowincji ludzkiej

osiadają 

trwając przy swoim

nie dowierzają bogom w pozłocie

schodzą z drogi

coraz głośniejszym zgrajom

tak bliżsi mi smakosze cienia

ostatecznie 

niepokój ich religią

moją

M.Rybiński 2014

Różewicz odchodzi

przeczytałem że odszedł

poeta "pokolenia zarażonego śmiercią"

co znaczy nic niewiele mówiąc

zaskrzypiała szuflada

spopielili poetę na zawsze

już nie rzuca cienia

przed i za siebie

na mnie także

spopielili i zamknęli w szufladzie

poetę pokolenia zarażonego przeżyciem

obok przechodzą następne 

pokolenia

podwieszone pod kogoś

zawieszone na czymś

błękitne i różowe

Akropole

odszedł poeta

została znakomita cisza

jakże cicha i jakże znakomita

pozbył się ubrania

ciała się pozbył

frazesów dawno już 

chyba nigdy nie miał do tego słabości

do sztandarów

sprutych ale świętych

nie wierzył we frazesy

a my tak bardzo do nich przytuleni

w osiemdziesiątym szóstym 

po Czarnobylu

pod przychodnią 

w kolejce po płyn lugola

stałem w kolejce zaniepokojonych zapobiegliwych

czytałem "Literaturę na Świecie" 

Różewicza o Poundzie kilka szczerych słów

wyszedłem z kolejki zapobiegliwych

nie miałem zrozumienia dla fanatyków Cantos 

śledzących lot 

spadającej w przepaść szaleństwa

plwociny

nie na rękę mi Konfucjusza dziurawe podeszwy

faszystowskie gesty 

postępki w imię tradycji krzyżowania niewolnych

po obydwu stronach Via Appia

wybieram poezję zarażoną przeżyciem 

ta jest nieruchoma

nie podrabia czasu

potrafi się zamyślić nad dziecinną wyliczanką

wtedy zastyga

tak dobrze

do następnego czytelnika

M.Rybiński 2014

***

Poezja jest, monologiem księcia Danii,

Pierwszym zdaniem manifestu komunistycznego,

Cytatem z utytułowanego drania i klątwą na nowy czas.

Poezja jest, całym patosem bożej trzody,

Klaśnięciem w dłonie wbrew ciemnościom.

Jest departamentem niuansu w ministerstwie przetrwania.

Szklanką czystej wody, oddanej słońcu do prześwietlenia.

Poezja jest bezgrzesznym śmiechem dziecka,

Śmiechem w ogrodzie Boga i w ogrodzie Newtona.

Jest wreszcie, wahaniem, niepewnością,

W gardle łaskotaniem, zaczerpniętym skądś oddechem,

Jest wahaniem się, przed słowem, 

Jest upadkiem i wzlotem, wzlotem i upadkiem.

M.Rybiński 2015